MY NEW TRAVELBLOG

Hello, my new blog is RUNVEL.GR

VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/

ΣΤΗΝ CHINATOWN ΤΗΣ ΚΟΥΑΛΑ ΛΟΥΜΠΟΥΡ.

VISIT OUR NEW BLOG  http://www.runvel.gr/

Είναι πραγματικά γεγονός πως υπάρχουν Chinatowns σε κάθε σχεδόν γωνιά του πλανήτη. Λογικό είναι επίσης όλες αυτές οι συνοικίες να μοιάζουν μεταξύ τους.

Πώς να μην έχουν κοινά στοιχεία άλλωστε. Παντού θα βρεις υπέροχα χρώματα με κυρίαρχο το κόκκινο, μυρωδιές από μπαχαρικά και καπνιστές πάπιες, chopsticks και noodles ολόγυρα και φυσικά Κινέζους… πολλούς Κινέζους.

Στη προκείμενη περίπτωση αναφέρομαι στη επονομαζόμενη για τουριστικούς λόγος, Chinatown της Κουάλα Λουμπούρ. Βρίσκεται σε κεντρικό σημείο της πόλης, κοντά στην κεντρική αγορά, Pasar Seni. Είναι πολύ εύκολο να βρεθεί κανείς εκεί μιας και συνδέεται  από το κέντρο της πόλης με το σιδηρόδρομο LRT. Κατεβαίνεις στη στάση Pasar Seni και με 3 λεπτά περπάτημα βρίσκεσαι στη καρδιά της Chinatown.

Ίσως κανείς αντικρύσει ορισμένους αστέγους ή τοξικομανείς στα γύρω στενά, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να αισθανθεί κάποιος ανασφαλής.

Τυχαία λοιπόν διέμενα κάπου εκεί κοντά και μπορούσα να ονομάσω τούτη τη συνοικία , γειτονιά μου για τις μέρες εκείνες. Παντού τριγύρω υπήρχαν πολλά καταστήματα με φαγητό, που σέρβιραν καταπληκτικό street food (με υποτυπώδεις συνθήκες υγιεινής, η αλήθεια είναι), καταστήματα με ρούχα και σουβενίρ, οπωροπωλεία, μικρά μαγαζάκια με κάθε λογής κινεζικό προϊόν και λίγα μπαρ.

Η Μαλαισία ως μουσουλμανικό κράτος έχει υψηλή φορολογία στο αλκοόλ και τα νυχτερινά μαγαζιά υπάρχουν μεν, αλλά δεν είναι ευρέως διαδεδομένα .

Από πλευράς φαγητού όμως έχει κανείς άπειρες επιλογές. Μέχρι και το βάτραχο που θα φας μπορείς να διαλέξεις στην Chinatown .

 Οι μυρωδιές είναι εντονότατες και η θέα εκτεθειμένων πουλερικών ίσως αποθαρρύνουν ορισμένους. Σε όλο αυτό το μείγμα αρωμάτων , συνωστισμού και χρωμάτων καλό είναι να προσθέσουμε και την υγρασία της πόλης.

Στην Κουάλα Λουμπούρ συνηθίζεις τον ιδρώτα και τα ρούχα να κολλούν επάνω σου. Στη συγκεκριμένη συνοικία το νιώθεις πιο έντονα, διότι τα δρομάκια είναι ιδιαιτέρως στενά και  τα τηγάνια wok τριγύρω, είναι μονίμως στη φωτιά παράγοντας επιπλέον θερμότητα.

Οι κάτοικοι της περιοχής μιλούν τα βασικά αγγλικά οπότε είναι αρκετά εύκολη η συνεννόηση, αν γνωρίζετε κινεζικά, ακόμη καλύτερα.

Δεν αποτελεί εντύπωση ότι τα συγκεκριμένα καταστήματα street food τα τιμούν πολλοί δυτικοί. Το φαγητό είναι πραγματικά υπέροχο και οι τιμές ιδιαιτέρως χαμηλές.

Δίχως αμφιβολία είναι μια όμορφη περιοχή της πόλης, οπού δραστηριοποιούνται επαγγελματικά πολλοί κάτοικοι, από τη δεύτερη μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα της χώρας, δηλαδή οι Κινέζοι.

ΜΕ BAMBOO TRAIN ΣΤΗΝ ΚΑΜΠΟΤΖΗ.

VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/

Το Bamboo train ή Nori, όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι, είναι μια ευρεσιτεχνία των κατοίκων της Καμπότζης.

Πρόκειται για μια επίπεδη ορθογώνια κατασκευή με μεταλλικό πλαίσιο και ξύλινη βάση. Τούτο το κομψοτέχνημα κινείται στις ράγες του παλιού σιδηρόδρομου, γαλλικής κατασκευής. Για μηχανή χρησιμοποιούν παλιούς κινητήρες από βάρκες και για ρόδες έχουν παλιά ανταλλακτικά από αυτοκίνητα. Είναι μια πατέντα που θα ζήλευε και ο Mαγκαιβερ.

Η αρχική του χρήση ήταν για να εξυπηρετεί τους ντόπιους καλλιεργητές για τη μεταφορά ρυζιού, μιας και βρίσκεται σε περιοχή που περιβάλλεται από ορυζώνες.

Η ευρύτερη περιοχή του Battambang ήταν εμπόλεμη ζώνη μέχρι το 1998. Όταν δειλά δειλά άρχισαν να καταφθάνουν οι πρώτοι τουρίστες, γοητευτήκαν από το bamboo train και θέλησαν να κάνουν μια βόλτα. Οι ντόπιοι έκτοτε αντιλήφθησαν ότι το Nori έχει ενδιαφέρον για τους ξένους και άρχισαν να το προωθούν στους επόμενους τουρίστες.

Μάλιστα το όνομα ‘bamboo train’ το έδωσε ένα ταξιτζής για να το κάνει πιο δελεαστικό στους επισκέπτες.

Η αφετηρία του εν λόγο τρένου βρίσκεται 3 χιλιόμετρα από την πόλη του Battambang και οι περισσότεροι επισκέπτες πηγαίνουν εκεί με Tuk Tuk ή με δίκυκλα ταξί. Είναι μάλιστα πολλοί που κατευθύνονται προς τα εκεί με νοικιασμένα ποδήλατα.

Όλοι οι οδηγοί ταξί που θα συναντήσεις με την άφιξη σου στην πόλη θα σου μιλήσουν για το Bamboo train. Υπάρχει μια συνεργασία αυτών με τους ανθρώπους των τρένων και προφανώς δικαιούνται μερίδιο επί των κερδών.

Τη δική μου μεταφορά προς τα εκεί επιμελήθηκε ο Tony. Ένας χοντρούλης τύπος από αυτούς τους δήθεν ευγενικούς, ελαφρώς γλοιώδης. Ευτυχώς ή δυστυχώς έχω την ικανότητα να διακρίνω τους αυθεντικούς και έντιμους ανθρώπους (όπως είναι η πλειοψηφία των κατοίκων της Καμπότζης) και ο Tony δε μου γέμισε το μάτι από την αρχή, αλλά δεν είχα και πολύ χρόνο στη διάθεση μου.

Ξεκίνησαν λοιπόν οι διαπραγματεύσεις μαζί του, όπως γίνεται σε όλη τη χώρα. Πόσο θα κοστίσει ήταν η ερώτηση μου. Με ύφος πωλητή μου απαντά 10$ και αρχίζει να μου κάνει αναλύσεις για τη διαδρομή και τα λοιπά.

Φυσικά ήμουν ενήμερος ότι μια δίκαιη τιμή που περιλαμβάνει τη μεταφορά από την πόλη στο τρενάκι και τη επιστροφή έπειτα από μια ώρα περίπου, είναι 5$. Τα παζάρια δεν είναι και το δυνατό μου σημείο και μάλιστα τα βαριέμαι αφόρητα. Αλλά δεν χρειάστηκε καμία ιδιαίτερη ικανότητα να συμφωνήσουμε στα 5$ (που πραγματικά είναι μια πολύ καλή τιμή για τους οδηγούς).

 Ξεκινήσαμε λοιπόν και σε πέντε λεπτάκια ήμασταν λίγο έξω από την πόλη σε ένα χωριουδάκι που έμοιαζε να είναι ξεχασμένο από τον υπόλοιπο κόσμο.

Εκεί λοιπόν ένας κρατικός υπάλληλος ήταν υπεύθυνος για τα εισιτήρια. Με 10$ κάνεις τη διαδρομή μονός σου και 5$ είναι αν το μοιραστείς με άλλους. Φυσικά επέλεξα τη δεύτερη επιλογή και περίμενα για 20 λεπτά μέχρι να έρθει κάποιος άλλος να το μοιραστούμε. Αφού είχα χαιρετήσει τον οδηγό μου και τον παρότρυνα να μην περιμένει αλλά να συνεχίσει τη δουλειά του και να έρθει να με μαζέψει σε καμία ωρίτσα, έπιασα κουβέντα με τον υπάλληλο.

Ήταν από τους λίγους ανθρώπους στην Καμπότζη που ήξερε τη χώρα μας και αφού μιλήσαμε λίγο για ιστορία, πολιτική και λίγα μετρημένα για τον εμφύλιο της χώρας του ήρθε η σειρά μου για το τρενάκι.

Το μοιράστηκα με μια κυρία, με την κόρη της και τον ντόπιο ξεναγό τους. Οδηγός μας ήταν ένας λιγομίλητος έφηβος. Έπειτα από μερικές προσπάθειες με τη μανιβέλα το κινούμενο αυτό θαύμα της μηχανικής πήρε μπρος για μια διαδρομή περίπου 3 χιλιόμετρων με την μια και μοναδική στάση που ονομάζεται ‘Next station’. Η απορία όλων μας ήταν πόσες στάσεις θα κάνουμε και ο ξεναγός απάντησε ότι η ‘ Next station’ είναι παράλληλα και το τέρμα της διαδρομής.

Ξεκινήσαμε λοιπόν συνοδεία θορύβου από τη μηχανή και μυρωδιάς πετρελαίου για την όμορφη αυτή διαδρομή. Καθισμένοι οκλαδόν ατενίζαμε τις εκτάσεις ρυζοκαλλιέργειας οι οποίες ήταν άνυδρες κατά τον ξηρό  μήνα Φεβρουάριο. Σε κάποια σημεία έβλεπε κανείς όμορφα αγροτικά σπιτάκια, ημικατεστραμένες γέφυρες και απομεινάρια πολέμου, ώσπου φτάσαμε μετά από 15 λεπτά στο φινάλε της διαδρομής.

Εκεί λοιπόν πλήθος παιδιών- επιχειρηματιών τρέχουν προς το μέρος των επισκεπτών για να πουλήσουν την πραμάτεια τους. Συνήθως πωλούν χειροποίητα βραχιολάκια μιλώντας στα αγγλικά, κάποιες συγκεκριμένες φράσεις που έμαθαν παπαγαλία. Ήταν αξιαγάπητα και αγόρασα  από μερικά παιδάκια, αλλά πόσα βραχιολάκια να πάρω ο δόλιος?

Έπειτα ως λαθροτουρίστας ακολούθησα τον ντόπιο ξεναγό που οδήγησε τις δυο γυναίκες σε ένα παροπλισμένο εργοστάσιο τούβλων που υπήρχε πίσω από τον μικρό οικισμό.

Αφού αποχαιρετήσαμε τα παιδιά και πήραμε το δρόμο της επιστροφής , συναντηθήκαμε πολλές φορές με άλλα τρενάκια που ακουλουθούν την αντίθετη κατεύθυνση. Η σιδηροδρομική γραμμή είναι μια και μοναδική, αυτό όμως δεν πτοεί τους ντόπιους οδηγούς. Σταμάτα αυτός που έχει λιγότερους επιβάτες και βγάζει εκτός ραγών την κατασκευή του ώστε να περάσει αυτός ή αυτοί που έρχονται με αντίθετη φορά. Πραγματικά όμορφες στιγμές στην ύπαιθρο της Καμπότζης κάτω από άγρυπνο βλέμμα του ηλίου.

Ήταν πραγματικά μια όμορφη εμπειρία με εκπληκτικές εικόνες και  αγνούς ανθρώπους. Είναι ένας εύκολος τρόπος να ζήσει κανείς όσο γίνεται πιο κοντά στη ζωή των ντόπιων και παράλληλα να μάθει κάποιες ενδιαφέρουσες ιστορίες για τη ζωή τους. Τέτοιου τύπου τρενάκια υπάρχουν και σε άλλα μέρη της Καμπότζης, όπου παραμένουν ακόμα Nori, μακριά από τα βλέμματα των τουριστών.

Υ.Γ Ο Tony δεν με περίμενε στην επιστροφή και έστειλε έναν άλλο μηχανόβιο να με παραλάβει, ζητώντας μου 1$ παραπάνω. Δε βαριέσαι , καλή καρδιά, να είναι καλά οι άνθρωποι!

MERLION, Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΗΣ ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗΣ.

VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/

Δεν είναι ούτε ψάρι, ούτε λέοντας. Είναι και τα δυο μαζί.

Ο λόγος για τον Merlion, το σήμα κατατεθέν μιας πόλης- κράτους. Πρόκειται για ένα άγαλμα που αγγίζει τα 9 μέτρα και έχει βάρος που ξεπερνά τους 70 τόνους.

Τούτο το τσιμεντένιο αριστούργημα κατασκευάστηκε το 1964 με σκοπό να αποτελέσει το επίσημο έμβλημα του υπουργείου τουρισμού της Σιγκαπούρης. Με την πάροδο των χρόνων αυτό το υπέροχο γλυπτό δεν άργησε να γίνει η χαρακτηριστικότερη εικόνα ολόκληρης της χώρας.

Το σώμα ψαριού που αράζει στα κύματα αντιπροσωπεύει την καταγωγή της  πόλης- κράτους μιας και πρωτοκατοικήθηκε από ψαράδες από την Ιάβα της Ινδονησίας. Το ψαροχώρι αυτό ονομάστηκε Temasek που σημαίνει στη γλώσσα τους ‘πόλη της θάλασσας’.

Το σώμα λέοντα αντιπροσωπεύει το αρχικό όνομα της Σιγκαπούρης, Singapura που σημαίνει ‘πόλη του λέοντα’ .

Αυτή η ιστορική μίξη λοιπόν με τους λέοντες και τα ψάρια ενέπνευσε τους δημιουργούς να κατασκευάσουν το έμβλημα της πόλης. Πλέον αποτελεί τόπο συνάντησης των κατοίκων και των τουριστών. Είναι ίσως το πιο πολυφωτογραφημένο αξιοθέατο της πόλης και καθημερινά ορδές επισκεπτών ενοχλούν με τα φλας των φωτογραφικών μηχανών τους τον Merlion.

Όλοι προσπαθούν να πάρουν την κατάλληλη πόζα, με φόντο το άγαλμα να εκτοξεύει νερό από  το στόμα του στη θάλασσα. Χαρακτηριστική είναι η εικόνα ανθρώπων με ανοιχτές τις σιαγόνες, να προσπαθούν να πετύχουν την κατάλληλη στάση σώματος, ώστε ο Merlion να φαίνεται ότι ρίχνει το νερό  μέσα στο στόμα τους.

Εγώ αρκέστηκα σε μια φωτογραφία που μου βρέχει τον αυχένα!

Όπως και να έχει είναι ένα καταπληκτικό άγαλμα που μαγνητίζει τους πάντες. Κατάλληλη ώρα για φωτογράφηση είναι το σούρουπο και για το βρει κανείς αρκεί να πάει προς τη μαρίνα της πόλης. Αν θέλει κανείς να πάει με το μετρό (MRT) αρκεί να κατέβει στη στάση Raffles Place και με λίγο περπάτημα θα έρθει αντιμέτωπος του.

ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΕΝΟΣ ΙΝΔΟΥΙΣΤΙΚΟΥ ΝΑΟΥ.

VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/

Η Σιγκαπούρη είναι μια υπέροχη πόλη στην οποία συνυπάρχουν άνθρωποι από πολλές γωνιές του πλανήτη και ασπάζονται διαφορετικές θρησκείες.

Μια από τις μεγαλύτερες εθνοτικές ομάδες που ζουν στη χώρα αυτή , είναι οι ινδοί. Είναι πλήρως ενσωματωμένοι στον κοινωνικό βίο της ευημερούσας αυτής χώρας και έχουν μάλιστα και τη δική τους περιοχή σε ένα όμορφο σημείο της πόλης , την Little India.

Κάπου εκεί λοιπόν σε μια από τις πάμπολλες βόλτες μου στην εξαιρετική Σιγκαπούρη, βρέθηκα έξω από ένα υπέροχο ινδουιστικό ναό γύρω στις 18:30. Ώρα κατά την οποία διαδραματιζόταν μια τελετή- λειτουργία.

Τέτοιες ευκαιρίες δεν τις χάνω για κανένα λόγο. Έβγαλα κατευθείαν τα υποδήματα μου ως όφειλα. Έπλυνα τα πόδια μου και εισήλθα στο ναό.

Αυτό που με γοητεύει στους ινδουιστικούς ιερούς χώρους είναι η αρχιτεκτονική και τα έντονα χρώματα. Υπέροχα τέμπλα και παραστάσεις κοσμούν κάθε γωνιά του ναού, με αποχρώσεις που θα ζήλευε η παλέτα του πιο καταξιωμένου ζωγράφου.

Ίσως κάποιος κακοπροαίρετος να θεωρήσει ότι αγγίζει τα όρια του κιτς, αλλά η μαγεία που αποπνέει είναι αναμφισβήτητη.

Υπέροχες κυρίες με τα εξαιρετικά τους ενδύματα και τις προσφορές ανά χείρας, δημιουργούσαν μια όμορφη πολύχρωμη ατμόσφαιρα.

Σε όλο τούτο το συνδυασμό χρωμάτων και καλλιτεχνημάτων προσθέστε το άρωμα από τον καπνό τον στικς και τη μελωδία από πνευστά και κρουστά παιγμένη από μουσικούς εντός του ναού.

Προσωπικά θεωρώ ιερό κάθε τόπο προσκυνήματος και λατρείας ανεξαρτήτου θρησκείας. Νιώθοντας παράλληλα τον ίδιο σεβασμό για όλους τους ιερείς. Οι οποίοι στην προκειμένη περίπτωση εμφανιζόταν από το ιερό ανά τακτά διαστήματα  στον χώρο που στεκόντουσαν οι πιστοί με ευλάβεια, ¨θυμιατίζοντας¨ τους.

Έπειτα ακολουθούν μια κυκλική πορεία εντός του ναού και προσεύχονται σε κάθε μια από τις υπέροχες θρησκευτικές παραστάσεις που κοσμούν το ναό.

Η κατανυκτική ατμόσφαιρα ήταν από απόκοσμη έως μαγική και πραγματικά με άγγιξε. Αν λοιπόν σας δοθεί ποτέ η ευκαιρία να λάβετε μέρος σε μια Ινδουιστική λειτουργία και να απολαύσετε αυτή την υπέροχη ατμόσφαιρα, μην τη χάσετε. Θα σας συνεπάρει.

Η ΠΑΛΙΑ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΒΙΛΝΙΟΥΣ.

VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/

Βίλνιους, Βίλνα , Βίλνο. Όπως και να αναφέρεις τη πρωτεύουσα της Λιθουανίας δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Όποιο και να είναι το όνομα της, είναι μια πανέμορφη  πόλη που εκπλήσσει τον επισκέπτη.

Είναι πρωτεύουσα του Λιθουανικού κράτους από το 1323. Βρίσκεται στην συμβολή των ποταμών Νέρις και Βίλνελε, οι οποίοι με χάρη χαϊδεύουν και δροσίζουν τούτη τη γραφική πόλη.

Το Βίλνιους δεν είναι ένα  κλασικό αστικό κέντρο. Ο πληθυσμός του αγγίζει τις 500.000 και δεν είναι ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένη πόλη. Στο παρελθόν είχα αναφέρει για το κάστρο τους Βίλνιους και την πανοραμική θεά της πόλης. Σειρά έχει μια εκτενής αναφορά στο καμάρι της πόλης, την παλιά πόλη.

Δεν αποτελεί έκπληξη ότι έχει ανακυρυχθεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Ανεπτυγμένη επιμελώς γύρω από το δημαρχείο της δημιουργεί δαιδαλώδη στενάκια, το κάθε ένα με ιδιαίτερο χαρακτήρα.

Σε πολλά σημεία τούτη η συνοικία περιβάλλεται από ψηλά τείχη που μας θυμίζουν την προστασία που παρείχαν κατά τους περασμένους αιώνες. Μέσα στη καλά οχυρωμένη πόλη βρίσκει κανείς μεταξύ άλλων όμορφους καθολικούς ναούς και διοικητικά κτήρια.

Πλήθος ξενώνων, μπαρ και εστιατορίων βρίσκονται σε κάθε γωνιά της παλιάς πόλης. Πλανόδιοι πωλητές αναμνηστικών ειδών και καλλιτέχνες του δρόμου δίνουν την όμορφη καθημερινή τους παράσταση. Τα σουβενίρ στην πλειοψηφία τους είναι  κομψότατες δημιουργίες φτιαγμένες από ντόπιο κεχριμπάρι Βαλτικής.

Κατά την περιπλάνηση του ο επισκέπτης ίσως σταθεί τυχερός και  εντοπίσει κρυμμένες μπυραρίες μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των επισκεπτών. Εκεί με λίγα Litas (το εθνικό νόμισμα της Λιθουανίας μέχρι το τέλος του 2014) μπορεί να απολαύσει τοπικές μπύρες σε θηριώδη ποτήρια. Από τον Ιανουάριο του 2015 το νόμισμα τους είναι το ευρώ  και οι τιμές σε γενικές γραμμές είναι φθηνότερες από την Ελλάδα.

Σε μια τέτοια περιπλάνηση μου εντόπισα ένα στιλάτο μαγαζάκι, καμαρούλα μια σταλιά 2 επί 3 , χωρίς ίχνος υπερβολής. Μια μεγάλη ταμπέλα με τον ευφάνταστο τίτλο “Who Hits John” μου απέσπασε την προσοχή και εισήλθα για ένα διάλλειμα για ζύθο.

Είχα ακούσει και στο παρελθόν ότι οι Λιθουανοί είναι πολύ φιλόξενοι. Σε τούτο το μαγαζάκι το ένιωσα από πρώτο χέρι. Δίπλα μου ακριβώς καθόταν ένα ζευγαράκι, ο Tautvydas ( που σημαίνει στα Λιθουανικά: αυτός που βλέπει το έθνος του) και η  Cintare (που σημαίνει :κεχριμπάρι). Η κουβέντα αφού ξεκίνησε από τα αξιοθέατα της πόλης, πήγε στην ελληνική μυθολογία, από εκεί στην γευσιγνωσία μπύρας από μικροζυθοποιίες της χώρας και  έπειτα στο καταπιεστικό σοβιετικό παρελθόν τους (για το οποίο δεν είναι καθόλου περήφανοι). Με τα πολλά, έμελλε τούτο το ζεύγος να είναι οι ξεναγοί μου για την υπόλοιπη βραδιά. Συν τοις άλλοις με πήγαν στην υπόλοιπη παρέα τους σε διάφορα στέκια που συχνάζουν οι ντόπιοι (εκτός παλιάς πόλης). Ήταν μια κίνηση που εκτίμησα ιδιαίτερα και αναρωτήθηκα ποιος από όλους μας θα παρουσίαζε στην παρέα του έναν τουρίστα που μόλις γνώρισε?

Η πιο εναλλακτική γειτονιά του Βίλνιους είναι η πρώην περιοχή των περιθωριακών τύπων Uzupis. Απέχει μόλις λίγα λεπτά περπάτημα από την παλιά συνοικία. Τούτη η γειτονιά στις όχθες του Βίλνελε έχει γίνει στέκι καλλιτεχνών και διανοουμένων κάνοντας  την, την πιο μποέμικη και καλλιτεχνικά ανερχόμενη περιοχή της πόλης.

Άλλη μια όμορφη περιοχή εντός των τειχών είναι το Bernardine Park. Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο  πεντακάθαρο πάρκο κάτω από τη σκιά του περιβόητου κάστρου και δίπλα από τις όχθες του ορμητικού Βίλνελε. Είναι ένας τόπος ηρεμίας και αναψυχής συντροφιά με τον ήχο του τρεχούμενου νερού.

Στο Βίλνιους μου έκανε εντύπωση κάτι παράξενο. Σε πολλά σημεία της παλιάς πόλης υπήρχαν αρκετοί νεαροί τοξικομανείς επαίτες . Καθόλου παράξενο θα σκεφτεί κανείς διότι στα στενά του Βίλνιους  κινούνται κυρίως επισκέπτες και τουρίστες με ζεστό συνάλλαγμα στην τσέπη. Εύκολος ¨στόχος¨ για επαιτεία. Την προσοχή μου απέσπασαν τα μελανιασμένα από το κρύο πόδια τους. Όπως μου εξήγησε ένας από αυτούς (που μιλούσε άπταιστα πέντε γλώσσες) ορισμένα βράδια του χειμώνα που το κρύο είναι πραγματικά τσουχτερό , τυχαίνει να αποκοιμηθούν στο δρόμο. Αυτό τους στοίχισε στην υγεία των κάτω άκρων τους. Για τους πιο άτυχους εξ'αυτών η μοναδική λύση ήταν ο ακρωτηριασμός.

 Αν αναζητά κανείς οικονομική διαμονή σε hostel θα προτείνω το Hostelgate (όπου και διέμεινα) άνετο, καλό, συμμαζεμένο , οικονομικό ,καθαρό ή το Jamaica το οποίο έχει και δικό του μπαρ στο ισόγειο αλλά είναι πολύ θορυβώδες κυρίως τα τριήμερα.

Εν κατακλείδι η πρωτεύουσα της Λιθουανίας είναι μια όμορφη και ανθρώπινη πόλη. Αποτελούμενη από όμορφους ανθρώπους , περήφανους για την ιστορία τους. Η πλειοψηφία αυτών νιώθουν οργισμένοι για την πενηντάχρονη σοβιετική κατοχή της χώρας τους, αλλά ατενίζουν το μέλλον με αισιοδοξία.

Η παλιά πόλη είναι ένα στολίδι που αξίζει να μπει στην Travelist σας.

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ: 2ο WINTERUN PALIA KAVALA

VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/

Ένα βροχερό πρωινό του Φεβρουαρίου βρεθήκαμε στην Παλιά Καβάλα  για να τρέξουμε στο Winterun. Έναν ορεινό αγώνα 19 χιλιομέτρων και λιγότερο από 700 μέτρα υψομετρικών διαφορών. Ο αγώνας ίσως να φαίνεται μικρός στην απόσταση αλλά είναι μεγάλος...στον παλμογράφο.

Κατά τις πρώτες πρωινές ώρες ο καιρός φαινόταν να έχει άγριες διαθέσεις, παρόλα αυτά όλοι ήμασταν τυχεροί και κατά τη διάρκεια του αγώνα οι συνθήκες ήταν ιδανικές για τρέξιμο. Συνοδεία ενός διακριτικού ψιλόβροχου, σχεδόν άπαντες παρόντες περιμέναμε στην αφετηρία.

Στην πλατεία του χωριού, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του υπεραιωνόβιου πλάτανου δόθηκε η εκκίνηση. Η επιτροπή του αγώνα ήταν συνεπής και δεν υπήρξαν καθυστερήσεις. 10, 9, 8, 7, 6 ,5, 4, 3, 2, 1 και πάμε.

Τα πρώτα 3 χιλιόμετρα του αγώνα ήταν με ανηφορική κλίση. Εφόσον είχαν ανέβει αρκετά οι παλμοί από την υπερένταση, ακολουθεί μια απότομη κατηφοριά που θέλοντας και μη οι ταχύτητες αυξάνονται. Ο αγώνας διεξάγεται κυρίως σε δασικούς δρόμους, οι οποίοι παρόλη τη βροχή ήταν σε αρκετά καλή κατάσταση.  Η λάσπη όπως είναι λογικό ήταν μόνιμη συνοδός μας και στα όμορφα μονοπάτια,  (το αναμέναμε άλλωστε). Από πλευράς δρομέων απαιτούσε μεγάλη προσοχή καθόλη τη διάρκεια του αγώνα κυρίως στα βραχώδη σημεία. Η αυξημένη υγρασία σε ορισμένα σημεία σε συνδυασμό με τα πεσμένα φύλλα δημιουργούσαν “ύπουλες” δρομικές παγίδες. (Υ.Γ Τα Speedcross δεν είναι κατάλληλα για τέτοιο τερέν). Δυστυχώς κάποιες πτώσεις δεν αποφεύχθηκαν.

Είναι γεγονός ότι υπήρχαν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα συνεχόμενες εναλλαγές στην κλίση. Συναντά κανείς μια διαρκής αυξομείωση στα υψομετρικά κάνοντας έτσι τον αγώνα ακόμα πιο γοητευτικό.

Οι σταθμοί ανεφοδιασμού ήταν τρεις και είχαν τα απαραίτητα για τους αθλητές, με πιο πλήρη σταθμό τον δεύτερο, μιας και ήταν ο κεντρικός του αγώνα (περίπου στη μέση της διαδρομής). Μάλιστα λίγο πιο πριν από αυτό το στεκ ένας παράξενος ήχος από τους πυλώνες της ΔΕΗ έδινε μια παράξενη ηχητική αύρα στο ομιχλώδες τοπίο.

 Στο τερματισμό πλήθος κόσμου επιβράβευε την προσπάθεια των αθλητών με ένα ζεστό χειροκρότημα. Εφόσον με το χειροκρότημα δεν χορταίνει κανείς, η οργάνωση του αγώνα είχε μεριμνήσει για τα άδεια στομάχια των αθλητών. Πραγματικά υπέροχες πίτες και  ζεστός τραχανάς ήταν ότι έπρεπε μετά από ένα υγρό πρωινό στο βουνό.

Το κόστος συμμετοχής του αγώνα ήταν 15 ευρώ με (τεχνικό μακρυμάνικο μπλουζάκι, νερό, αναμνηστικό μετάλλιο, διαφημιστικά τουριστικής προβολής , κτλ.)

Όλα πήγαν καλά, ελπίζω όλοι οι δρομείς να το ευχαριστήθηκαν όπως εγώ.

Και όπως λέμε πάντοτε..

 Πολλά μπράβο στους διοργανωτές, σε όλους τους συμμετέχοντες και τους συνοδούς τους. Πιο πολλά μπράβο στους τρεις πρώτους νικητές κάθε κατηγορίας και ακόμη πιο πολλά μπράβο στους εθελοντές μιας και χωρίς αυτούς κανένας αγώνας δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί.

 Η σελίδα μας στο FB είναι RUNVEL...καλούς αγώνες και καλά ταξίδια.

Εντυπώσεις από άλλους αγώνες θα βρείτε εδώ.

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ.

VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/

Μια πόλη των Βαλκανίων τόσο κοντά μας και ταυτόχρονα τόσο μακριά μας. Είναι η πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη πόλη της Βουλγαρίας και απέχει λιγότερο από τρεις ώρες από τα ελληνικά σύνορα.

Αν ανατρέξει κανείς στη μακραίωνη ιστορία της πόλης θα συναντήσει πολέμους, αυτοκρατορίες, επιδρομές και πολλά άλλα. Στις μέρες μας η Σόφια είναι μια μοντέρνα μητρόπολη που διατηρεί το σοβαρό και στιβαρό κομμουνιστικό παρελθόν της. Είναι επίσης το οικονομικό κέντρο της χώρας και μια ζωντανή φοιτητούπολη με σπουδαστές από πολλά μέρη του πλανήτη.

Λένε ότι για να ζήσεις μια πόλη πρέπει να συναναστραφείς με ντόπιους. Η επίσκεψη μου στην πόλη έγινε με έναν Έλληνα φίλο πρώην σπουδαστή της και φιλοξενηθήκαμε στον σπιτονοικοκύρη του τον κύριο Γκοράν. Ένας σοβαρός και μετρημένος σοφός ηλικιωμένος που στο σαλόνι του οποίου δεν έπεφτε καρφίτσα από τα χιλιάδες βιβλία που είχαν κάνει κατάληψη στο μέρος.

 Η μέρα μας ξεκινούσε με ένα καφεδάκι (τύπου ελληνικού) από τον φίλο κύριο Γκοράν και έπειτα συνέχεια είχε μια εξόρμηση στο κέντρο. Ο φίλος μου ζώντας στην πόλη τουλάχιστον πέντε χρόνια ήταν και παράλληλα ξεναγός μου. Έτσι δεν είχα καμιά απολύτως ευθύνη και απλώς απολάμβανα ξέγνοιαστος τούτη τη γκρίζα πόλη.

 Βρίσκαμε κατευθείαν μέρη για καλό φαγητό (η Βουλγαρία δεν φημίζεται για την κουζίνα της), καφέ για μια ανάπαυλα, δεν υποκύπταμε αμαχητί στις τιμές που μας πρότειναν οι οδηγοί ταξί και πολλά άλλα . Μέχρι και αγώνα ποδοσφαίρου της τοπικής CSKA Σόφιας παρακολουθήσαμε. Γενικά η πόλη είναι καλά διατηρημένη με άνετους δρόμους και όμορφα κτήρια και ναούς. Οι αντιθέσεις είναι εμφανείς αφού ίσως συναντήσεις κάποιο ιππήλατο κάρο τσιγγάνων να το προσπέρνα αυτοκίνητο που έχεις δει μονό σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας.

Από πλευράς αρχιτεκτονικής ο Έλληνας επισκέπτης ίσως δε συναντήσει κάτι κοινό με τη χώρα μας. Από πλευράς κατοίκων όμως θα βρει πολλά κοινά. Βασικά οι βούλγαροι λατρεύουν την ελληνική μουσική και μάλιστα ακούνε τα τραγούδια στη γλώσσα μας. Στο συγκλονιστικό club Sin City που έχει τέσσερα διαφορετικά stage με τέσσερα διαφορετικά είδη μουσικής, άκουσα το ¨βρέχει φωτιά στην στράτα μου¨  και το κοινό να δημιουργεί ένα μεγάλο πανικό. Άτεχνα ζεϊμπέκικα από μεθυσμένους βούλγαρους,  εργαζόμενες κοπέλες με τα φιλοδωρήματα στο κούτελο και άλλες τέτοιες ομορφιές. Αξίζει να αναφέρω ότι η σκηνή με την ελληνική μουσική ήταν ασφυκτικά γεμάτη και ότι για να εισέρθεις στο κατάστημα περνούσες από ανιχνευτή μετάλλων. Μάλιστα οι θηριώδεις υπάλληλοι στην είσοδο σε ρωτούν μήπως κουβαλάς όπλο!!! (Εκείνη τη μέρα είπα να το αφήσω σπίτι διότι τελείωναν οι σφαίρες).

 Φυσικά είναι δικαιολογημένη η αντίδραση των εργαζομένων μιας και την πόλη ελέγχουν κυκλώματα μαφίας και η διαφθορά βρίσκεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Η Σόφια είναι πάντως μια ασφαλής πόλη (Εντάξει δεν είναι και Βιέννη, αλλά δεν υπάρχει λόγος να αισθάνεται ο επισκέπτης ανασφαλής). Παλαιότερα ήταν συνήθεις οι κλοπές και οι απαγωγές αυτοκινήτων, τώρα τα πράγματα ηρέμησαν κατά ένα μεγάλο βαθμό.

Σε πολλά κεντρικά σημεία της πόλης τα τελευταία χρόνια είναι μόδα οι καφετερίες ελληνικού τύπου. Μοδάτοι νέοι και νέες απολαμβάνουν με ύφος το φραπέ τους. Η προφητεία μου λέει ότι σε λίγο καιρό θα διπλοπαρκάρουν μπροστά στην καφετέρια έχοντας μούσι και πολλά τατουάζ.

Η πόλη είναι αρκετά όμορφη και αξίζει να αφιερώσουμε ένα τριήμερο μας για να την επισκεφτούμε. Είναι ένας εύκολος και οικονομικός προορισμός. Οι τιμές σε γενικές γραμμές είναι φθηνότερες από τη χώρα μας και όσο πηγαίνεις προς την επαρχία της Βουλγαρίας οι τιμές είναι ακόμη πιο φθηνές.

Υ.Γ Οι φωτογραφίες είναι ότι μου απέμεινε, οι υπόλοιπες είναι κάπου χαμένες στα κιτάπια μου.

MIRISSA BEACH, ΣΡΙ ΛΑΝΚΑ.

VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/

Πρόκειται για το νοτιότερο άκρο της χώρας και ένα από τα γνωστά τουριστικά θέρετρα της. Είναι μια μικρή κωμόπολη με άναρχη δόμηση που η κεντρική οδός της ουσιαστικά είναι η ακτογραμμή της. Τοποθετημένη 240 χλμ νότια της πρωτεύουσας Κολόμπο και 5 χιλιόμετρα περίπου από την κοντινότερη πόλη Weligama. Είναι ένας τροπικός παράδεισος που μπορεί να συνδυάσει ήρεμες διακοπές, καλό φαγητό και υπαίθριες δραστηριότητες.

Τα καταλύματα που υπάρχουν στην περιοχή μπορούν να ικανοποιήσουν και τον πιο απαιτητικό. Σύγχρονες τουριστικές μονάδες με υπαλλήλους security στην είσοδο γειτνιάζουν με ενοικιαζόμενα δωμάτια που ξεκινούν από 8$ το άτομο. Με αυτή τη θέα.

Όλοι οι περίπατοι οδηγούν στην υπέροχη παράλια με τα πάμπολλα εστιατόρια πλάι στο κύμα. Η περιοχή δίνει στον επισκέπτη την εξής δυνατότητα. Βγαίνει ξυπόλητος από το ξυλόσπιτο του (που απέχει 10 μέτρα από τη θάλασσα ) περπατά λίγο στην ακρογιαλιά και παραγγέλνει μια ποικιλία θαλασσινών σε ένα υπέροχο κατάστημα με αύρα Ινδικού. Μαγικό.

Οι τιμές είναι αρκετά καλές και χορταίνεις επιτέλους ο καψερός από αστακούς και γίγας γαρίδες, δίχως να σκέπτεσαι το πορτοφόλι σου. Όλα αυτά συνοδείας μια τοπικής μπύρας Lion ή λευκού οίνου. Τα κρασιά είναι συνήθως από τη νότια Αμερική, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία. Ως απαιτητικός πελάτης ήθελα να συνοδεύσω τον αστακό μου με έναν ελληνικό λευκό οίνο (στηρίζοντας την παραγωγή μας), αλλά αρκέστηκα σε έναν αξιόλογο οίνο εκ Χιλής προερχόμενο.

 Δυο πράγματα προκαλούν δέος αγναντεύοντας νοτίως τον απέραντο Ινδικό Ωκεανό. Πρώτον ότι η επόμενη στεριά που συναντά κανείς είναι η Ανταρκτική και δεύτερον ότι το 2004 η περιοχή δεν γλύτωσε από την μανία του τσουνάμι που άφησε πίσω της πολλούς νεκρούς και αναρίθμητες υλικές ζημιές. Στη μανία του ωκεανού κατά την περίοδο των μουσώνων υποκλίνεται και ο πιο θαλασσοδαρμένος. Τα ρεύματα όλη τη διάρκεια του έτους είναι ισχυρά και απαιτείται μεγάλη προσοχή από τους κολυμβητές.

Τούτα τα ρεύματα εκμεταλλεύονται οι ορδές surfers (ντόπιων και μη)  κάνοντας τη Mirissa την μητρόπολη του surf στην Κεϋλάνη. Τα κύματα επίσης συμβάλλουν καθοριστικά στη χλωρίδα της περιοχής. Διακρίνεται η μαγεία της φύσης όταν επιπλέοντες καρποί κοκοφοίνικα προσαράζουν βιαίως στην ξηρά και δημιουργούν σε λίγες μέρες ριζικό σύστημα. Τούτη η διαδικασία φαίνεται στην πλούσια παράκτια βλάστηση.

Μια άλλη ατραξιόν της περιοχής που μάλιστα στηρίζει κατά μεγάλο βαθμό την τοπική οικονομία είναι το whale watching. Η νότια Σρι Λάνκα είναι πέρασμα κητών κάποιες περίοδοι του έτους. Εκεί ντόπιοι καπετάνιοι με τα σύγχρονα πλοιάρια τους υπόσχονται στο επισκέπτη παρατήρηση φαλαινών και δελφινιών έναντι αδράς αμοιβής για τα δεδομένα της χώρας. Όσοι μείνουν στην στεριά θα αρκεστούν στην όμορφη εικόνα του ψαρέματος από πάσσαλο.

Τα καταστήματα με σουβενίρ και τουριστικά είδη είναι ελάχιστα και βρίσκονται στο δρόμο παράλληλα της ακτής.  Κάπου εκεί εντύπωση μου προκάλεσε η θέα ενός μίνι λασπωμένου νεκροταφείου στο πλάι ενός χωματόδρομου εντός κατοικημένης περιοχής.

Η περιοχή μου επιφύλασσε και ένα ευτράπελο. Καθώς δοκίμαζα του δώρο που έκανα στον εαυτό μου (ένα σαρόνγκ, τοπικό ανδρικό ένδυμα που μοιάζει με φούστα) και απολάμβανα τον ήχο των μαϊμούδων στα γύρω δέντρα. Μια αλήτισσα από αυτές άπλωσε το χέρι της στο παράθυρο του μπάνιου και λήστεψε το χαρτί υγείας μου πετάζοντας το λίγα μέτρα πιο περά. Ήταν γκοφρέ ίσως να χρειαζόταν πιο απαλό.

Να αναφέρω ότι το  σαρόνγκ έγινε ένα πολύ ωραίο τραπεζομάντιλο με την επιστροφή μου στην πατρίδα.

Ίσως ο καιρός την περίοδο της επίσκεψης μου να μην  ήταν σύμμαχος. Όμως θεώρησα πως η Mirissa είναι ότι πιο κοντά σε παράδεισο επί γης  έχει να επιδείξει η Σρι Λάνκα.