ΜΙΑ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΕΛΣΙΝΚΙ.

VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/

Είναι γεγονός ότι ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις μια πόλη είναι να την περπατήσεις. Μόνο έτσι μπορείς να γνωρίσεις κάποια καλά κρυμμένα μυστικά της και ορισμένες όμορφες γωνιές. Δεδομένου ότι υπάρχει από πλευράς ταξιδιώτη υπομονή και μια στοιχειώδη φυσική  κατάσταση. Όταν ο καιρός δεν είναι σύμμαχος και οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν, μια λύση αξιόλογης και οικονομικής ξενάγησης είναι τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

 Ως γνωστόν αν ταξιδεύσει κανείς στη Σκανδιναβία το Φεβρουάριο είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα περπατήσει σε χιόνι και θα νιώσει πολικές θερμοκρασίες.  Κατά την επίσκεψη μου στη δεύτερη βορειότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης το Ελσίνκι, ο καιρός ήταν αρκετά κάλος  για περίπατο . Αν φυσικά υπάρχει και ο κατάλληλος ρουχισμός και το κυριότερο καλό υπόδημα. 

 Ερχόμενος στη Φινλανδία με πλοίο, που στην κυριολεξία ήταν παγοθραυστικό, (μιας και στο λιμάνι του Ελσίνκι ο πάγος κρατούσε καλά και μάλιστα ήταν σε ιδιαίτερα μεγάλο πάχος)  αντίκρισα μια πανέμορφη πόλη ντυμένη στα λευκά της. Από το λιμάνι λοιπόν ξεκινά ο πολύ ωραίος περίπατος στην πόλη με τα πόδια να βυθίζονται μέχρι τον αστράγαλο στο χιόνι. Σε όλο το Ελσίνκι συνεργεία καθαρισμού και εκχιονιστικά μηχανήματα δουλεύουν ασταμάτητα καθ’όλη τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας. Στο κέντρο της πόλης μάλιστα δεν έχεις την εντύπωση ότι χιονίζει επί μήνες μιας και είναι τα πεζοδρόμια γυμνά από χιόνι και μόνο σε κάποιες γωνιές υπάρχει επιμελώς μαζεμένο και συμπαγές .

                       

Μετά από αρκετά χιλιόμετρα περιπάτου, μια στάση για μια ζέστη κούπα καφέ ήταν επιβεβλημένη. Eκεί έπεσε στα χέρια μου ένας ταξιδιωτικός οδηγός με όλες τις λεπτομέρειες και τα δρομολόγια των μέσων μαζικής μεταφοράς. Με 7 ευρώ λοιπόν ημερήσιο εισιτήριο μπορεί κανείς τα ταξιδεύσει με όλα τα μέσα, υπέργεια και υπόγεια.

 Από τη στιγμή που το κέντρο της πόλης το είχα ‘οργώσει’ το είδα σαν μια καλή ευκαιρία να δω και άλλα σημεία πιο περιμετρικά του κέντρου. Το Ελσίνκι είναι κτισμένο πάνω σε πολλά νησάκια και κολπίσκους για αυτό το λόγο κάθε διαδρομή λεωφορείου σου προσφέρει μια διαφορετική οπτική γωνία της πόλης.

Σε όλα σχεδόν τα πάρκα νεαροί εκμεταλλευόμενοι το χιόνι  έπαιζαν το αγαπημένο άθλημα του κράτους, το χόκεϋ επί πάγου. Στα παγωμένα νερά της θάλασσας δεκάδες χιονοδρόμοι έκαναν τη προπόνηση τους. Αυτό μου κίνησε την περιέργεια να κατέβω από το λεωφορείο και να περπατήσω στο λευκό πέπλο που καλύπτει τη βόρεια Βαλτική. Η αίσθηση να βαδίζεις πάνω από τη θάλασσα είναι ενδιαφέρουσα και είναι απολύτως φυσιολογικό να νιώθεις ένα ρίγος γνωρίζοντας ότι αν σπάσει κάποιο κομμάτι ίσως εντοπιστείς τον Απρίλιο με το λιώσιμο των πάγων. Φυσικά απαιτεί μεγάλη προσοχή. Έπειτα από τη ‘τεραστία’ απόσταση των είκοσι μέτρων πάνω από τη θάλασσα σειρά είχε ένα μικρό γεύμα στο αναψυκτήριο της προβλήτας. Θα ήταν ιερόσυλο από πλευράς μου να μη γευτώ ένα πιάτο με εξαιρετικό εγχώριο σολομό, όπως και έγινε. Γαστρονομικά, εντύπωση μου έκανε ότι χρησιμοποιούσαν ελληνική φέτα και μάλιστα σε μεγάλες ποσότητες.

Αργότερα, μετά από μερικές ακόμα βόλτες με τα αστικά μέσα, επιστροφή στο μοντέρνο κέντρο του Ελσίνκι. Τεραστία εμπορικά κέντρα και πολυκαταστήματα ενώνονται μεταξύ τους με υπόγειες διαβάσεις και με στάσεις του μετρό. Εκεί περνούν το περισσότερο χρόνο τους οι ντόπιοι τις ημέρες του χειμώνα μιας και έχει κανείς τη δυνατότητα να μεταβαίνει από κτήριο σε κτήριο χωρίς να έρθει σε επαφή με τις καιρικές συνθήκες.

                         

Το Ελσίνκι είναι μια πόλη που αξίζει να την επισκεφτεί κανείς και να τη ζήσει. Ο χρόνος που είχα ήταν πολύ περιορισμένος μιας και το ίδιο απόγευμα πάλι με το πλοίο θα επέστρεφα στο Ταλίν, άξιζε φυσικά τον κόπο. Όπως αξίζει επίσης και ένα ταξίδι στην ενδοχώρα της Φινλανδίας, της χώρας με τις περισσότερες λίμνες στην Ευρώπη.