Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

ΣΤΟ CLOUD FOREST ΤΟΥ MONTEVERDE, ΚΟΣΤΑ ΡΙΚΑ.

VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/


Πριν ξεκινήσουμε ένα ταξίδι καλό είναι να ενημερωνόμαστε από διάφορα ταξιδιωτικά site για την περιοχή που σκοπεύουμε να επισκεφτούμε  και να δίνουμε βάση στις κριτικές των επισκεπτών. Έπειτα βάζουμε όλα τα στοιχεία σε μια νοητή ζυγαριά και επιλεγούμε αν το μέρος αξίζει την επίσκεψη μας.


Σε όλους τους ταξιδιωτικούς οδηγούς της χώρας ήταν καταχωρημένο το Cloud Forest του Monteverde ως ένα μέρος που οφείλεις να επισκεφτείς. Ένας παράδεισος με χιλιάδες άγρια ζώα και τροπική βλάστηση. Ένιωσα ότι όφειλα να το επισκεφτώ.

 Από την πρωτεύουσα Σαν Χοσέ για την Σάντα Ελένα, (το προπύργιο της προστατευόμενης περιοχής) υπάρχουν δυο λεωφορεία ανά ημέρα. Ένα νωρίς το πρωί και ένα στις 14:30. Βρισκόμενος στο θορυβώδη κεντρικό σταθμό του Σαν Χοσέ στις 14:15 έπρεπε να αποφασίσω άμεσα για το  αν θα επισκεφτώ το Μοντεβέρντε με το λεωφορείο που έφευγε σε 15 λεπτά ή να πάρω το ρίσκο να βρω άλλο λεωφορείο (χωρίς να γνωρίζω αν υπάρχει) για το πιο όμορφο ηφαίστειο της Κόστα Ρίκα , το Αρενάλ.  Τελικά αποφάσισα ανάμεσα σε πλανόδιους πωλητές και επιβάτες όλο άγχος και στρες να επιλέξω το πρώτο. Μιας και στη χώρα τα λεωφορεία δεν είναι ιδιαίτερα συχνά και μάλιστα κινούνται με αρκετά χαμηλή ταχύτητα θεώρησα το Μοντεβέρντε σοφή και βολική επιλογή.

Όλοι επίσης οι οδηγοί αναφέρουν ότι αυτή η απόσταση είναι περίπου 4 ώρες. Σας πληροφορώ ότι είναι τουλάχιστον 6 μπορεί και 7. Με τα τελευταία χιλιόμετρα  στην ευρύτερη επαρχία του Puntarenas (προσεγγίζοντας την προστατευόμενη περιοχή) να είναι χωματόδρομος. Λένε επίσης ότι διατηρούν επίτηδες το δρόμο σε αυτή τη κατάσταση διότι δε θέλουν  να διαταράξουν το φυσικό περιβάλλον. Από την άλλη πλευρά βεβαίως σε θέσεις κλειδιά εντός πάρκου κτίζονται πεντάστερα ξενοδοχεία πράγμα λιγάκι οξύμωρο.

 Επισκεπτόμενος την περιοχή αυτή για το μόνο που δεν πρέπει να ανησυχεί είναι για το κατάλυμα του. Αυτό διότι κατά την άφιξη των μοναδικών δυο λεωφορείων από την πρωτεύουσα ο επισκέπτης τυγχάνει θερμής υποδοχής από τους ντόπιους ιδιοκτήτες ενοικιαζομένων δωματίων. Οι οποίοι μάλιστα διαθέτουν ανά χείρας και φωτογραφικό υλικό  των καταλυμάτων τους καθώς και κριτικές προηγουμένων επισκεπτών.

 Εμένα με κέρδισε ο Αντόλφο, ο νεαρός ιδιοκτήτης του νεόδμητου Monkey Hostel. Περίμενε υπομονετικά τους ταξιδιώτες με το τροπικό πουκαμισάκι του τουρτουρίζοντας από το κρύο χωρίς να υπολογίζει το βραδινό ψύχος (1400μ. υψόμετρο είναι αυτά). Ο τύπος γενικά ήταν πολύ νούμερο και αυτό τον έκανε πολύ συμπαθή. Όποτε έβλεπε τους θαμώνες του παρίστανε πως καθάριζε τις κοινόχρηστες περιοχές του hostel  υποδυόμενος τον τυπικό και φανερά κουρασμένο ιδιοκτήτη. Δε θυμόταν ποιος έχει πληρώσει για το δωμάτιο του (περίπου 8$/ατομο) και άλλα τέτοια συμπαθητικά. Ήταν γενικά ωραίος τύπος που έδινε σωστές και χρήσιμες συμβουλές για τις δραστηριότητες της περιοχής και για τα τοπικά εστιατόρια.

Σε κάθε κατάλυμα της περιοχής υπήρχαν διάφορα διαφημιστικά φυλλάδια που αφορούσαν το Cloud Forest, τους νυχτερινούς περιπάτους με οδηγό , τα διάφορα bird watching και πολλά άλλα, έναντι αδράς αμοιβής φυσικά. Μεγάλε Κώστα έφτασες μέχρι εδώ, δε θα δεις το περιβόητο δάσος των συννέφων?(ακούστηκε μια φωνή μέσα μου). Θα το δω… μονολόγησα και συνοδευόμενος μιας υπέροχης γαστρεντερίτιδας ξεκίνησα νωρίς το πρωί με το πουλμανάκι που κάλεσε ο Αντόλφο (για να πάρει την προμήθεια του) για μια διαδρομή 15 λεπτών μέχρι την είσοδο του πάρκου.


Εκεί λοιπόν με τα 30$  ανά χείρας για το αντίτιμο, πήρα το εισιτήριο μου για το δάσος και δεν ήξερα τι θα συναντήσω. Αυτά τα χρήματα αντιστοιχούν για την πεζοπορία σε ένα όμορφο  μονοπάτι 4 περίπου χιλιομέτρων κατά το οποιο συναντά κανείς 7 υπέροχες πεζογέφυρες. Με τα διπλάσια περίπου χρήματα μπορείς να απολαύσεις τη θέα της περιοχής κάνοντας Canopy Tour. Δηλαδή δένεσαι με σχοινιά με την βοήθεια οδηγών από δέντρο σε δέντρο και διασχίζεις το πάρκο από αέρος.

 Καθώς προχωρούσα στο όμορφο και καθαρό μονοπάτι σκεφτόμουν ότι δεν μπορεί… θα συναντήσω κάποιο ζωάκι, κάποιο πτηνό, μια μαϊμού να πηδά από κλαδί σε κλαδί, ένα ερπετό.
Φίλε αναγνώστη, όσα τροπικά είδη είδες σήμερα εσύ, άλλα τόσα είδα εγώ εκεί πληρώνοντας και 30$.

Να μη τα ισοπεδώνω όλα, το δάσος ήταν όμορφο και οι πεζογέφυρες τέλειες ώστε να σου κόβεται η ανάσα από τη θέα. Αλλά δε δικαιολογεί να έχεις βάλει ακριβή είσοδο σε ένα ωραίο δάσος και εν τέλει να βλέπεις μόνο κάποιες ομάδες εργατικών μυρμηγκιών. Κάντε τη σύγκριση με ένα όμορφο δάσος ή πάρκο της περιοχής σας και φανταστείτε το με είσοδο. Μάλιστα υπάρχει και ένα μικρό μουσείο εντός του μονοπατιού με βαλσαμωμένα έντομα που απαιτούσε εξτρά δολάρια για να εισέλθεις. 


Γνώμη μου είναι ότι την εν λόγο περιοχή είναι καλό να την επισκεφτεί κανείς αν έχει στη  διάθεση του αρκετές μέρες. Αν πάλι ο χρόνος του είναι περιορισμένος δε θα το πρότεινα. Ίσως σπαταλήσει χρόνο και χρήμα για κάτι που δεν αξίζει πραγματικά.
Τεχνηέντως οι Κοσταρικάνοι δημιούργησαν την εντύπωση ότι πρόκειται για μια οικολογική και φιλική προς το περιβάλλον χώρα, προσελκύοντας έτσι πολλούς τουρίστες. Ως ένα βαθμό ισχύει και το αποδεικνύουν. Από την άλλη πλευρά όμως σε πολλές περιοχές της χώρας κάθε οικογένεια έχει την προσωπική της χωματερή στην αυλή της. Εκεί κάθε απόγευμα όλα τα οικιακά απόβλητα συμπεριλαμβανομένων και των ανακυκλώσιμων ειδών πέφτουν στην πυρά. Δε θα το έλεγα και ιδιαίτερα οικολογικό. Όσο για τις οσμές των καμένων πλαστικών είναι πιο έντονες τις μέρες με άπνοια και αυξημένη υγρασία.


Φυσικά η Κόστα Ρίκα έχει πολλές άλλες ομορφιές και είναι σίγουρα από τα ομορφότερα μέρη του πλανήτη. Μη ξεχνάτε επίσης ότι εδώ κ πενήντα χρόνια δε διαθέτει στρατό με αποτέλεσμα να επενδύουν περισσότερο στην υγεία και στην παιδεία. Είναι επίσης μια πολύ ασφαλής χώρα, η ασφαλέστερη της κεντρικής Αμερικής για την ακρίβεια. Το σύνθημα των κατοίκων της και συνάμα ευχή είναι το PURA VIDA (αγνή ζωή)

PURA VIDA λοιπόν…..

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ: 5ος ΗΜΙΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΟΧΥΡΟΥ ΝΥΜΦΑΙΑΣ.

VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/



Ήταν μια όμορφη Κυριακή στη Θράκη. Ο καιρός ήταν ιδανικός για τρέξιμο κάνοντας μας το χατίρι. Πλήθος αθλητών , συνοδών και εθελοντών είχαν δώσει το παρόν στο άλσος Νυμφαίας για τον ομώνυμο ορεινό ημιμαραθώνιο συνολικής απόστασης 25,5 χιλιόμετρων και 1500 μέτρων υψομετρικών διαφορών.
Ο αγώνας έχει ως εκκίνηση και τερματισμό το συγκεκριμένο άλσος διαγράφοντας μια κυκλική πορεία. Η γοητεία της διαδρομής αυτής είναι ότι έχει συνεχείς αυξομειώσεις στα υψομετρικά και έτσι δεν αφήνει αδιάφορο το δρομέα. Δεν είναι απλώς μια μεγάλη ανηφόρα και έπειτα ένα γρήγορο κατέβασμα. Αντ’ αυτού έχει πολλές ανηφοριές και κατηφοριές καθ’όλη τη διάρκεια του αγώνα. Άλλες μικρές ,άλλες μεγάλες.

Τα μονοπάτια ήταν σε πολλή καλή κατάσταση και η σηματοδότηση θεωρώ πως ήταν καλύτερη από πέρυσι. Κάποιοι αθλητές ίσως να μπερδεύτηκαν στο πρόσθετο κομμάτι του αγώνα στα τελευταία 500 μέτρα. Οι σταθμοί τροφοδοσίας ήταν υπερπλήρεις και στα κατάλληλα σημεία.

Αγαπημένο σημείο του αγώνα , το θρυλικό πολυβολείο της γραμμής Μεταξά στο 10ο χιλιόμετρο περίπου. Δύσκολο θεωρώ το ανηφορικό κομμάτι πριν τον 3ο σταθμό τροφοδοσίας όπως επίσης και την περιβόητη ανηφόρα με το σχοινί πριν το 4ο στεκ. Εκεί οι λιγότερο προπονημένοι αθλητές μετά το τέλος του σχοινιού μέχρι το στεκ (που φαίνεται σαν όαση) βαδίζουν με τη γλώσσα έξω, με βλέμμα όλο τρόμο και με μικρά βήματα που θυμίζουν περπάτημα zombie σε ταινίες.

Επειδή η διαδρομή ήταν σχεδόν εξ’ ολοκλήρου μονοπάτια απαιτούσε μεγάλη προσοχή στις καταβάσεις, ιδίως στα βραχώδη σημεία. Κατά τα άλλα ο καιρός φέτος ήταν σύμμαχος και αποφευχθήκαν (όσο αυτό είναι δυνατό) οι μεγάλες πτώσεις λόγο γλιστρημάτων.. Για άλλη μια χρονιά οι εθελοντές ήταν υπέροχοι, κορυφαίοι αυτών ο νεαρός με το μπουζούκι και η κοπέλα με το σαξόφωνο.


Και όπως συνηθίζουμε να λεμέ.
Πολλά μπράβο στους διοργανωτές, σε όλους τους συμμετέχοντες και τους συνοδούς τους. Πιο πολλά μπράβο στους τρεις πρώτους νικητές κάθε κατηγορίας και ακόμη πιο πολλά μπράβο στους εθελοντές μιας και χωρίς αυτούς  κανένας αγώνας δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί.

                                                                              

                                                                                        Κώστας Φυλακτός

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΨΗΛΑ.


VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/


Ακολουθούν πέντε φωτογραφίες της όμορφης πατρίδας μας από ένα παράθυρο αεροπλάνου. Όπως επίσης και μια σύντομη περιγραφή τους από ένα λάτρη της γεωγραφίας.



Ο ορεινός όγκος του Φαλακρού όρους χωρίς χιόνια. Διακρίνεται επίσης το ομώνυμο χιονοδρομικό κέντρο και στο βάθος ο κάμπος της Δράμας.


Οι πεδινές εκτάσεις του νομού Δράμας και Καβάλας καθώς και το όρος Σύμβολο σαν φυσικό όριο με τη θάλασσα. Στο βάθος η Θάσος και αριστερότερα Σαμοθράκη. Όσοι έχουν καλύτερη όραση ίσως διακρίνουν τα παράλια της Μικράς Ασίας και την Ίμβρο.


 Ο Στρυμονικός κόλπος χάνεται στην αγκαλιά του Αγίου Όρους. Στο κάτω μέρος της φωτογραφίας διακρίνεται ο σερραϊκός κάμπος με την περιοχή της περιβόητης Αμφίπολης. Αριστερά βρίσκονται οι εκβολές του Στρυμόνα. Δεξιά οι περιοχές των Βρασνών, Ασπροβάλτας, Σταυρού. Στο βάθος με λίγη καλή θέληση διακρίνονται τα τρία πόδια της Χαλκιδικής με τον Άθω φυσικά να δεσπόζει πάνω αριστερά.




Αριστερά ο Στρυμονικός κόλπος και δεξιά η λίμνη Βόλβη που ενώνονται μεταξύ τους με τον ποταμό Ρήχειο και τα Μακεδονικά Τέμπη. Αριστερά κάτω το Κερδύλλιο όρος, στη μέση το Στρατονικό όρος και η πολύπαθη από τους χρυσοθήρες ορεινή Χαλκιδική.



Τέλος το μυθικό βουνό των θεών μοιάζει να αναδύεται μέσα από το Θερμαϊκό κόλπο.

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΒΙΛΝΙΟΥΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΗ ΘΕΑ ΤΟΥ.



VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/


Το κάστρο του Βίλνιους λειτουργεί σαν μουσείο από το  1960. Βρίσκεται σε στρατηγικό σημείο ακριβώς πάνω απ τη παλιά πόλη και με εκπληκτική θέα προς τους δυο ποταμούς της πόλης. Το μεγαλοπρεπή Νέρις και τον παραπόταμο του Βίλνια.




 Δεν υφίσταται επίσκεψη στην πρωτεύουσα της Λιθουανίας χωρίς να την απολαύσεις από ψηλά. Το κάστρο του Gediminas δίνει αυτή τη δυνατότητα στον επισκέπτη . Όλη η πόλη στρώνεται σαν ακριβό χαλί μπροστά του. Από τη μια πλευρά η θέα της παλιάς συνοικίας και από την άλλη η σύγχρονη πόλη με τα ψηλά γυάλινα κτήρια.




 Είναι εύκολα προσβάσιμο για τον επισκέπτη , ο οποίος έχει δυο επιλογές. Είτε να ανέβει με τα ποδαράκια του τα όμορφα είτε με τελεφερίκ. Το ηλεκτροκίνητο βαγόνι έχει τη γοητεία του διότι έχεις μια όμορφη θέα και ξεκούραστη κατά τη διάρκεια του μονόλεπτου ταξιδίου. Το ποδαράκι έχει άλλη γοητεία και αν θέλεις να νιώσεις και λίγο Ρόκυ Μπαλμπόα μπορείς να το ανέβεις και τρέχοντας ακούγοντας το "the eye of the tiger". Γλιστερό πλακόστρωτο είναι και όχι σκαλιά, αλλά τέλος πάντων. 


Η θέα της παλιάς πόλης και η συμβολή των δυο ποταμών είναι η ανταμοιβή για τον επισκέπτη. Ο περίπατος από τους πρόποδες του λόφου στην παραποτάμια περιοχή του Βίλνια μέχρι την κορυφή είναι σύντομος, περίπου πέντε λεπτά. Ενδείκνυται και για τους πιο τεμπέληδες. Με εισιτήριο που ανέρχεται στο 1,5 ευρώ μπορείς κάλλιστα να ανέβεις και λίγο υψηλοτέρα στην κορυφή του κάστρου (περιττό).



Το εν λόγο κάστρο δεν είναι το ψηλότερο σημείο της πόλης. Τούτο το υψηλό σημείο βρίσκεται απέναντι και είναι ο λόφος των τριών σταυρών. Απαιτεί περισσότερο περπάτημα αλλά αξίζει τον κόπο (προσωπικά έκανα μια όμορφη προπόνηση με ανηφορική κλίση και απήλαυσα τη θέα και από κει.)

Τις χώρες τις Βαλτικής τις ερωτεύεσαι με την πρώτη ματιά. Μια όμορφη θέα από ψηλά βοηθά ακόμα περισσότερο σε αυτό.

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

ΜΝΗΜΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΟ ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ.


VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/



Έχουν περάσει δεκαπέντε και πλέον χρόνια από τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στην πρώην Γιουγκοσλαβία.  Πρόκειται για τη μεγαλύτερη στρατιωτική επιχείρηση στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αυτή η γωνιά της Ευρώπης έχει περάσει πολλούς πολέμους και τεράστιες κακουχίες κατά τη μακραίωνη ιστορία του. Έτσι και έγινε και το 1999 όταν 12 χώρες υπό την καθοδήγηση του Νάτο ξεκίνησαν τους βομβαρδισμούς.

Το σκληρό πρόσωπο του πολέμου ήταν πιο εμφανές στην πρωτεύουσα της Σερβίας, το Βελιγράδι. Εκατοντάδες κτήρια ισοπεδώθηκαν και χιλιάδες ήταν τα θύματα. Ένας από τους στόχους των «φιλειρηνικών» βομβαρδισμών ήταν το κτήριο που στεγαζόταν το Γενικό επιτελείο στρατού, το οποίο στέκει ακριβώς όπως μετατράπηκε μετά την επίθεση εδώ και  15 χρόνια. Είναι κάτι μεταξύ μνημείου και τουριστικής ατραξιόν. Ο λόγος είναι για να θυμίζει σε αυτόν τον περήφανο λαό τα δεινά που πέρασε. Υπάρχουν φυσικά κίνδυνοι κατάρρευσης και μιας και είναι σε πολύ κεντρικό σημείο αργά ή γρήγορα θα μετατραπεί από μνημείο πολέμου σε κάτι πιο κομψό και προσοδοφόρο. Προτάσεις για ανακατασκευή έρχονται από μεγιστάνες πολλών κρατών.


 Για την ιστορία η χώρα μας δεν συμμετείχε στους βομβαρδισμούς , πράγμα που εκτιμούν ιδιαίτερα οι γείτονες μας.  Το οξύμωρο της υποθέσεως είναι ότι νατοϊκή επιχείρηση είχε την κωδική ονομασία ¨ευσπλαχνικός Άγγελος¨…



Τόση ευσπλαχνία, χαλάλι σας!

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

ΕΝΑΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΑΠΟ ΨΗΛΑ.

VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/





 Τα Νησιά Κέιμαν βρίσκονται στην Καραϊβική, νότια της Κούβας. Είναι ένα σύμπλεγμα τριών νήσων και  είναι βρετανικό υπερπόντιο έδαφος και κατοικείται από 50.000 κατοίκους.
Ο Χριστόφορος Κολόμβος τα είδε πρώτος. Εγώ τα είδα περίπου πεντακόσια χρόνια αργότερα και αυτό έγινε από ένα παράθυρο αεροπλάνου. Η πτήση ήταν από το Σαν Χοσέ της Κόστα Ρίκα στη Νέα Υόρκη. Δυστυχώς δεν είχα τη δυνατότητα να αποβιβαστώ στα εξωτικά αυτά νησιά. Το νησί της φωτογραφίας είναι το Grand Cayman.
Έχουν γίνει γνωστά ανά τον κόσμο σαν φορολογικός παράδεισος και έδρα πολλών off shore εταιρειών. Με μηδενικό δείκτη φορολόγησης είναι λογικό να είναι έδρα πολλών εταιριών και τραπεζών.

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

ΜΕ ΤΟΥΣ LOS LAMPICOS ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.


VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/



Οι  Los Lampicos είναι μια παρέα ενεργών πολιτών που ενδιαφέρονται για την εικόνα της πόλης και όχι μόνο. Στόχος τους δεν είναι να υποκαταστήσουν τις τοπικές αρχές και τα δημοτικά συνεργεία καθαρισμού. Αλλά να γνωστοποιήσουν  στο ευρύ κοινό ότι υπάρχει μια δράση από ανθρώπους που συμβάλλουν στο καθαρισμό του παραλιακού μετώπου της πόλης (κυρίως).

Κυριακή μεσημέρι το ραντεβού δόθηκε στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, εκεί μεταξύ άλλων το παρόν έδωσε και μια αντιπροσωπεία σπουδαστών του κολεγίου Ανατόλια. Κύρια «αποστολή» των Los Lampicos, είναι το σβήσιμο των κακόγουστων λεκέδων από σπρέι σε μαρμάρινες και inox επιφάνειες. Φυσικά είναι υπέρμαχοι των graffities και της Street Art.

«Θύματα» τους  είναι διάφορα σπουδαία αποφθέγματα συγχρόνων σοφών όπως ¨τα μυαλά μας πονάνε¨, ¨νυστάζω¨ και άλλες τέτοιες αηδίες, διάφορες δυσανάγνωστες υπογραφές εξαιρετικών καλλιτεχνών , κάτι άλλα έργα τέχνης σε όλους τους χρωματισμούς ¨YEAH¨, ¨A.C.A.B¨ και δεκάδες άλλα που μόνο κακό κάνουν στην εικόνα της πόλης και δεν προσφέρουν τίποτα το ουσιαστικό. Είναι επίσης γνωστό ότι μέχρι και το σύμβολο της πόλης, ο Λευκός Πύργος έχει πέσει θύμα ευτελούς οπαδισμού. Αν μη τι άλλο, τέτοιοι βέβηλοι τύποι προσβάλουν (πέρα από ιστορικής και πολιτιστικής άποψης) συν τοις άλλοις και τον υπόλοιπο φίλαθλο κόσμο, μεταξύ των οποίων ο υπογεγραμμένος. Για το Βασιλικό Θέατρο ότι και να αναφέρουμε είναι λίγο, το δόλιο είναι μόνιμος καμβάς έκφρασης.

 ΠΡΟΣΟΧΗ : δεν αναφέρομαι στην Street Art που θαυμάζω ιδιαίτερα.

Όλα τα υλικά καθαρισμού προέρχονται από χορηγίες και λειτουργούν εθελοντικά. Προσωπικά δε γνωρίζω κανέναν τους, αλλά μου άρεσε η ‘τρέλα’ τους και την άλλη φόρα θα λερώσω περισσότερο  τα χέρια μου. Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφικό υλικό γιατί είμαι τόσο συνεπής που ξέχασα την κάρτα μνήμης της μηχανής. Να περνάτε καλά!!

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

ΣΤΟ ΒΑΘΥ ΓΚΡΙΖΟ ΤΗΣ ΒΑΡΣΟΒΙΑΣ.


VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/




Η πρωτεύουσα της Πολωνίας αριθμεί περίπου δυο εκατομμύρια κατοίκους και είναι το πολιτικό κέντρο της χώρας. Βρίσκεται κεντρικά - ανατολικά της χώρας και διασχίζεται από τον ποταμό των 1000 χιλιομέτρων μήκους, Βιστούλα.


Ιστορικά η πόλη έχει υποφέρει από πολλούς πολέμους . Κατά τη διάρκεια μάλιστα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σχεδόν ισοπεδώθηκε. Ευτυχώς κατά ένα μεγάλο βαθμό ανακατασκευάστηκε βασισμένη σε αρχιτεκτονική περασμένων αιώνων.

Είναι μια μοντέρνα μητρόπολη που συνδυάζει το έντονο παρελθόν της με το παρόν. Ολοένα και περισσότερα σύγχρονα κτήρια δημιουργούνται στην καρδιά της πόλης χωρίς να επηρεάζουν την αίγλη του παρελθόντος. Το σοβιετικό παρελθόν άφησε τα σημάδια του στα οικοδομήματα της Βαρσοβίας με κυρίαρχο κτήριο που δεσπόζει από παντού το επονομαζόμενο Παλάτι του πολιτισμού και της επιστήμης.


 Το γκρίζο στοιχείο επικρατεί στην ατμόσφαιρα, η βροχή κατά τους φθινοπωρινούς μήνες είναι σχεδόν καθημερινή και δεδομένη. Αυτό δεν πτοεί καθόλου τους κατοίκους της πόλης. Στη νεολαία της πόλης μπορεί να επικοινωνήσει κανείς στα αγγλικά. Δεν συμβαίνει το ίδιο στις μεγαλύτερες ηλικίες. Είναι φυσικά λογικό. Το κακό είναι ότι σε διάφορα γκισέ σε σταθμούς λεωφορείων και τρένων εργάζονται( ως επί το πλείστων) αξιαγάπητες (αλλά όχι και πολύ πρόθυμες να πληροφορήσουν τον ταξιδιώτη) πολωνέζες μπαμπούσκες. Με αποτέλεσμα το… ‘ya ne ponimayu’ που έλεγε και η Μαρούσκα να πηγαίνει σύννεφο.


Όμορφοι δρόμοι για βόλτα και ίσως για ανάπαυλα για ένα καφέ είναι η Nowy Swiat και η Krakowskie που οδηγούν στην παλιά πόλη, καθώς και ο πεζόδρομος Chmielna.  Στο σημείο τούτο διέμενα μιας και είναι  κομβικό,  βρίσκεται κοντά στον κεντρικό σταθμό λεωφορείων και δίπλα στην αγορά της πόλης. Γενικά στους δρόμους επικρατεί μια ησυχία και οι οδηγοί είναι κόσμιοι.


Λένε ότι η Βαρσοβία έχει πολύ έντονη νυχτερινή ζωή που αξίζεις να ζήσεις. Έχει επίσης πολύ ωραίο κλίμα για ύπνο, εγώ προτίμησα τη δεύτερη επιλογή μιας και τα χιλιόμετρα περιπάτου καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας ήταν πολλά. Αξίζει να γευτείς επίσης την πολωνική κουζίνα και να απολαύσεις τοπικές μπύρες σε πολύ προσιτές τιμές. Υπάρχουν επίσης πολλά καταστήματα με μπαγκέτες και κρύα σάντουιτς όχι και τόσο οικονομικά.
Το στολίδι της πόλης είναι φυσικά η Παλιά Πόλη, για την οποία δεν αναφέρθηκα καθόλου. Ακολουθεί αναλυτικό φώτο-ρεπορτάζ τις επόμενες ημέρες.


Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

ΣΤΟ STARGOROD ΤΟΥ ΧΑΡΚΟΒΟΥ ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΜΠΥΡΑ.


VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/



Τo Stargorod είναι μια αλυσίδα ζυθοποιείων- εστιατορίων που διατηρεί έξι καταστήματα στην ανατολική Ευρώπη. Παράγει τη δική του τσέχικη μπύρα σε τεράστιες δεξαμενές και δημιουργεί καταπληκτικά πιάτα που ικανοποιούν κάθε ουρανίσκο.


Οι ιδιοκτήτες του καταστήματος είναι περήφανοι για τον εξαιρετικής ποιότητας αφιλτράριστο ζύθο που δημιουργούν παρουσία του πελάτη (τις καθημερινές αν το επιθυμεί). Επίσης δε χρησιμοποιούν συντηρητικά και μεθόδους παστερίωσης. Για αυτό το λόγο δε θέλουν και δεν κάνουν μαζικές παραγωγές. Διατηρούν τη φήμη ότι είναι οι διάδοχοι της ευρωπαϊκής ζυθοποιητικής παράδοσης. Ο πελάτης οφείλει να καταναλώσει το ποτήρι του μέχρι και είκοσι λεπτά αφού φύγει ο η μπύρα από το κελάρι, διότι μετά αλλοιώνεται η γεύση.

Με πολύ κόπο δημιουργούνται από Τσέχο Brew master τρία είδη μπύρας η Helles (πιο ελαφριά), η  Lager (ελαφρώς πιο πικρή) και η μαύρη, τύπου Duncles (με πιο παχιά και κρεμώδη γεύση). Προσωπικά κατανάλωσα και από τα τρία είδη σε αρκετά ικανοποιητικές ποσότητες ,όλες είχαν ξεχωριστή γεύση. Μιας και το Stargorod λειτουργεί και ως εστιατόριο κάθε πιάτο συνδυάζεται με την ανάλογη μπύρα. Πολλές μέρες ήμουν στο Χάρκοβο, όπως καταλαβαίνατε έκανα πολλούς συνδυασμούς.

Το κύριο συνοδευτικό για μπύρα στην Ουκρανία είναι το αποφλοιωμένο ηλιόσπορο. Ξεκινώντας με το λεγόμενο μπατιρόσπορο πηγαίνουμε σε πιο gourmet γεύσεις. Συνταγές από όλη την Ουκρανία και την Τσεχία υπάρχουν στον κατάλογο. Φυσικά υπάρχουν και πολλά είδη κρεατικών, από ολόκληρο γουρουνάκι και πάπιες, μέχρι τσέχικα λουκάνικα και πολλά άλλα.


Οι εργαζόμενοι στο κατάστημα ζουν ένα Oktoberfest καθόλη τη διάρκεια του χρόνου. Φορώντας πάντοτε τις παραδοσιακές φορεσιές τους χρησιμοποιούν υπερδυνάμεις για να μεταφέρουν τις μπύρες στους αχόρταγους και βιαστικούς καταναλωτές. Αν έχει κανείς γενέθλια, μπορεί να κανονίσει να εμφανιστεί όλο το προσωπικό του καταστήματος στο τραπέζι του και να του τραγουδήσουν ρυθμικά τα χρόνια του πολλά στα Ρώσικα φυσικά.


Επειδή οι ιδιοκτήτες έχουν σκεφτεί τους πάντες και με απόλυτο σεβασμό στα θέλω του πελάτη, έχουν δημιουργήσει ένα χώρο που δεν έχω συναντήσει αλλού. Να απομακρυνθούν οι ανήλικοι…. Υπάρχουν δυο είσοδοι για τις τουαλέτες, ανδρών και γυναικών (όπως παντού), με πέντε W.C το καθένα. Τα τέσσερα πρώτα είναι προς χρήση. Το πέμπτο πάλι για χρήση είναι, αλλά για άλλη. Η τελευταία τουαλέτα των ανδρών επικοινωνεί με την τελευταία τουαλέτα των γυναικών, εκεί υπάρχει και ένα ωραίο μπορντό καναπεδάκι και δυο κλειδαριές στις δυο πόρτες. Εκεί μπορείς να συζητήσεις διάφορα θέματα που σε απασχολούν! Κοίταξε τι σκέφτηκαν οι πονηροί….



Όπως και να χει ένα φοβερό εστιατόριο με καταπληκτική χειροποίητη μπύρα. Φυσικά οι τιμές του είναι αρκετά τσιμπημένες και για τα δεδομένα της χώρας έως και απρόσιτες.

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

NEW YORK, ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΜΠΡΟΥΚΛΙΝ.

VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/




Έχοντας συμπληρώσει πάνω από έναν αιώνα ζωής, η γέφυρα που ενώνει το Manhattan με το Brooklyn είναι πλέον ένα από τα σήματα κατατεθέν των Η.Π.Α. Με μήκος λίγο λιγότερο των 500 μέτρων ορθώνεται  πάνω από τον East River.

Είναι γενικά παραδεκτό ότι η πιο διάσημη περιοχή της Νέας Υόρκης είναι το Μανχάταν. Στην αντί πέρα όχθη βρίσκεται το Μπρούκλιν, μια περιοχή με έντονη προσωπικότητα μακριά από τα αδιάκριτα φωτά της δημοσιότητας και τις ορδές των τουριστών. Είναι μια καλλιτεχνική και μποέμικη περιοχή με μυστικά καλά κρυμμένα που τα βρίσκει κανείς μόνο με τη βοήθεια των ντόπιων.


Το να πάει κανείς από το νησί του Μανχάταν εκεί είναι πολύ απλό με το άριστο και εύκολο για τον επισκέπτη σιδηροδρομικό δίκτυο. Από εκεί υπάρχει η άλλη οπτική γωνία της πόλης καθώς βλέπεις το πολύβοο κέντρο από την απέναντι πλευρά. Αντικρίζει κανείς  από απόσταση το περιβόητο άγαλμα της ελευθερίας , το Downtown με τα θεαματικά κτήρια και τον ουρανοξύστη που αντικατάστησε τους δίδυμους πύργους και το Uptown  πιο δεξιά με το Empire State Building να δεσπόζει στον ορίζοντα.




Επιβάλλεται, να επιστρέψεις πίσω στο Μανχάταν περπατώντας τη γέφυρα του Μπρούκλιν. Κατά τους χειμερινούς μήνες είναι καλό να είστε ντυμένοι ζεστά λόγο του ψύχους και του αέρα. Πεζοί, χιόνι και ποδηλάτες μοιράζονται το χώρο με αλληλοσεβασμό. Τα αυτοκίνητα κινούνται σε άλλο διάζωμα και ο επισκέπτης απλώς προχώρα και απολαμβάνει τη θέα.