Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ, ΣΤΙΣ ΒΑΘΡΕΣ ΤΟΥ ΦΟΝΙΑ.

VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/

Η Σαμοθράκη είναι ένα στολίδι στο βόρειο Αιγαίο. Περιτυλιγμένη από ένα πέπλο μυστηρίου και πάμπολλους θρύλους να την συνοδεύουν. Το νησί ήταν ο τόπος που ο Φίλιππος γνώρισε την ιέρεια των Καβείριων μυστηρίων, Ολυμπιάδα. Κατά τη διάρκεια μάλιστα ενός μυστηρίου επετεύχθη η σύλληψη του Μεγάλου Αλεξάνδρου.


 Ένα από τα δεκάδες μέρη που έχει στη διάθεση του να απολαύσει ο επισκέπτης είναι ο χείμαρρος Φονιάς και οι βάθρες του. Τα γάργαρα νερά του ρέουν καθόλη τη διάρκεια του έτους. Ξεκινά το ταξίδι του από το επιβλητικό όρος Σάος και εκβάλει στις βόρειες ακτές του νησιού. Όλη αυτή η διαδρομή κατά μήκος του χειμάρρου ενδείκνυται για πεζοπορία. 


Η διαδρομή ξεκινά από το κεντρικό δρόμο πλάι στο κύμα (κοντά στον Πύργο του Φονιά) και ακολουθεί ανηφορική πορεία για αρκετά χιλιόμετρα. Όσο προχωρά κανείς στα παρόχθια μονοπάτια απολαμβάνει τη σκιά από τα αιωνόβια πλατάνια. Ξαφνικά ο περιπατητής έρχεται αντιμέτωπος με τη θέα ξέγνοιαστων τουριστών να απολαμβάνουν το μπάνιο τους στην πρώτη βάθρα. Βάθρες ονομάζονται οι φυσικές πισίνες που έχουν δημιουργηθεί από τη ροη του χειμάρρου και είναι ιδανικές για ένα απολαυστικό λουτρό.


Η πρώτη βάθρα είναι ιδανική για οικογένειες. Η απόσταση που περπατά κανείς δεν είναι ιδιαίτερα μακρινή (περίπου 30 λεπτά) και είναι αρκετά προσιτή. Για τη δεύτερη βάθρα απαιτείται περισσότερο περπάτημα. Εδώ τα βήματα οφείλουν να είναι πιο προσεκτικά για την αποφυγή πτώσεων. Έπειτα από λίγο κοπιαστικό περπάτημα η θέα της μικρής λίμνης σε έναν όμορφο ορεινό όγκο σε αποζημιώνει.  Είναι μεγαλύτερη σε μέγεθος και με μεγαλύτερο βάθος. Φυσικοί καταρράκτες δημιουργούν ένα μαγικό σκηνικό. Δεν νοείται επίσκεψη δίχως βουτιά στα δροσερά νερά.


Ο μόνος ήχος που ακούγεται είναι του τρεχούμενου νερού και το κελάηδισμα κάποιων πτηνών, κατά τα άλλα,  η ησυχία είναι εκκωφαντική. Για τους τολμηρότερους και πιο γυμνασμένους ο περίπατος μπορεί να συνεχιστεί και σε υψηλότερο υψόμετρο. Εκεί κατά τους θερινούς μήνες καλά κρυμμένες βάθρες "καταλαμβάνονται" από παρέες σύγχρονων χίπηδων και γυμνιστών. Κάπως έτσι δημιουργούν μια μικρή κοινωνία απολαμβάνοντας  το ελεύθερο κάμπινγκ τους σε ένα μαγευτικό τοπίο.


Η Σαμοθράκη κρύβει πολλά μυστικά που αξίζει να τα ανακαλύψεις. Είναι ένα άγριο ορεινό νησί .

Υ.Γ Αυτό που δεν πρέπει να παραλειφθεί σε καμία περίπτωση είναι, ένα παραδοσιακό γεύμα  με ντόπιο αγριοκάτσικο!

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

TUK TUK, ΤΑ ΤΡΙΚΥΚΛΑ ΤΑΞΙ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ.

VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/

Είναι σύνηθες σε πολλές χώρες της Ασίας να βλέπουμε εικόνες από δρόμους μποτιλιαρισμένους. Εκατοντάδες μηχανοκίνητα να κινούνται με χαμηλή ταχύτητα και ανάμεσα τους να "τρυπώνουν" όλο θράσος και αυτοπεποίθηση τα Τuk Tuk.


 Αναφέρομαι στα υπέροχα αυτά τρίκυκλα οχήματα που συναντώνται κυρίως στις χώρες της ινδικής υποηπείρου, τη νοτιοανατολική Ασία καθώς και σε μέρη της Κεντρικής και νότιας Αμερικής. Η ονομασία Τuk Tuk είναι η συνηθέστερη αλλά αναφέρονται επίσης ως Baby taxi, Auto Rickshaw, Lapa, Rick , Trishaw και πολλά άλλα ανάλογα την περιοχή. Είναι στη ουσία μηχανοκίνητα τρίκυκλα αποτελούμενα από έναν οδηγό (συνήθως θρασύ) και έχει χώρο για 2 μέχρι 3 επιβάτες. Δεν είναι ένα απλό μεταφορικό μέσο, είναι μια πολιτισμική εμπειρία. Δεν νοείται ταξίδι στα μέρη τούτα δίχως μετάβαση με Tuk Tuk.


Οι οδηγικές συνήθειες που έχουμε στις χώρες μας καλό είναι να τις ξεχάσουμε για λίγο. Λογική δεν υπάρχει! . Το θράσος των οδηγών καμικάζι πολλές φορές εκπλήσσει τους επιβάτες.  Όποιος προλαβαίνει κορνάρει και οδηγεί όπως έχω αναφέρει στο παρελθόν. Οι οδηγοί δίνουν υπερβολική σημασία στην εμφάνιση του τρικύκλου τους. Πολύχρωμα σχέδια τοπικής παράδοσης και όχι μόνο στολίζουν το όχημα τους και οι ιδιοκτήτες καμαρώνουν για την εμφάνιση του Tuk Tuk τους, προσδίδοντας τους κύρος στην κοινωνία. Είναι επίσης μια οικονομική και γρήγορη λύση , μιας και μεταβαίνεις στον προορισμό σου το συντομότερο δυνατό. Θεωρητικά είναι μια αρκετά αξιόπιστη λύση σε μεγάλο βαθμό.


Η αρχική ιδέα για το όχημα αυτό ήρθε από την Ιταλία. Ο υπόλοιπος πλανήτης ενθουσιάστηκε με τούτο το λειτουργικό τρίκυκλο και κατέκλυσε την αγορά πολλών κρατών . Στη Σρι Λάνκα κυκλοφορεί το μοντέλο της Ινδικής εταιρείας Bajaj και μονοπωλεί την αγορά. Καλό είναι να γνωρίζει ο επισκέπτης ότι το παζάρι με τους οδηγούς είναι επιβεβλημένο και σχεδόν αναπόφευκτο. Συνήθως στους δυτικούς ταξιδιώτες η αρχική τιμή που προτείνουν είναι τουλάχιστον η διπλάσια από την κανονική. Οπότε εφοδιαστείτε με θράσος και υπομονή για να πληρώσετε μια δίκαιη τιμή και ας είναι λίγο μεγαλύτερη από αυτή που πληρώνουν οι ντόπιοι. Άλλα να μην είναι υπερβολική προσβάλλοντας έτσι τη νοημοσύνη σου.


Εν κατακλείδι τα Tuk Tuk, είναι μοναδικά οχήματα και μια βόλτα με αυτά είναι  μια ξεχωριστή ταξιδιωτική εμπειρία. Είναι επίσης αρκετά ρυπογόνα αλλά αποτελούν πλέον κομμάτι πολιτισμικής κληρονομιάς σε πολλά κράτη.

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗ ΓΙΑΛΤΑ ΤΗΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ.

VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/

Πρόκειται για την πόλη που γέννησε τον Αντόν Τσέχωφ. Το 1945 βρέθηκαν εκεί  ο Στάλιν, ο Ρούσβελτ και ο Τσόρτσιλ για να καθορίσουν το μέλλον της μεταπολεμικής Ευρώπης. Ο λόγος για τη Γιάλτα.


Η διάσημη αυτή πόλη βρίσκεται στα νότια παράλια της Κριμαίας και κατοικείται από 80.000 κατοίκους. Είναι δίχως αμφιβολία η πιο μοντέρνα πόλη της χερσονήσου και μια από τις πιο όμορφες γωνιές της. Είναι πόλος έλξης τουριστών που κατακλύζουν τις παραλίες της Μαύρης θάλασσας τους καλοκαιρινούς μήνες.
Το παραλιακό μέτωπο της πόλης είναι πολύ καλά διατηρημένο με όμορφους πεζοδρόμους, κομψά καταστήματα και συντριβάνια. Δεν συμβαίνει το ίδιο στα πιο πάνω στενά. Σε ορισμένα σημεία η εικόνα εγκατάλειψης είναι εμφανής. Σε γενικές γραμμές η πόλη ενδείκνυται για περίπατο και είναι πολύ ασφαλής.


Ένα αντίγραφο αρχαίας τριήρους στο λιμάνι μαρτυρά το ελληνικό παρελθόν της περιοχής, η οποία  πρωτοκατοικήθηκε από τους αρχαίους προγονούς μας και από τότε αποτελεί σημαντικό εμπορικό λιμάνι του Εύξεινου Πόντου.


Η  άφιξη μας στη Γιάλτα έγινε το απόγευμα εφόσον προηγήθηκε η ανάβαση μας στο μπαλκόνι της Κριμαίας. Με ανοιγμένη όρεξη λοιπόν είχαμε πολλές επιλογές για τη διατροφή μας. Υπάρχουν πολλά εστιατόρια κυρίως στον παραλιακό πεζόδρομο. Μια πινακίδα με τίτλο ¨Αρμένικη κουζίνα¨ μας κίνησε το ενδιαφέρον και μπήκαμε. Τα φαγητά ήταν αρκετά καλά και οι τιμές πολύ υψηλότερες από την υπόλοιπη Ουκρανία (έτος 2011, ήταν ακόμα Ουκρανικό έδαφος). Να αναφέρω ότι οι μερίδες σε όλη τη χώρα είναι κατά πολύ μικρότερες από αυτές που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα με αποτέλεσμα να παραγγέλλουμε εις διπλούν. Τα περισσότερα καταστήματα από αισθητικής άποψης παρέπεμπαν σε περασμένες δεκαετίες. Βαριά έπιπλα, old fashion σερβιτόροι και καθίσματα 80’s συνέθεταν ένα μοναδικό πάζλ.


Μιας και είχαμε κάνει συνάλλαγμα σε ένα από τα υποκαταστήματα ελληνικής τράπεζας που λειτουργούν στη χώρα, ο τελευταίος περίπατος μας οδήγησε στο σταθμό λεωφορείων. Επόμενος προορισμός η πρωτεύουσα της Κριμαίας, Συμφερούπολη και από κει ολονύκτια διαδρομή με τρένο για Χάρκοβο.


Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2015

ΣΤΟ FOLKKLUBS ALA PAGRABS ΓΙΑ ΛΕΤΟΝΙΚΕΣ ΓΕΥΣΕΙΣ.

VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/

Ύστερα από ένα ξεκούραστο ταξίδι από το Βίλνιους έφτασα με ψιλόβροχο στη Ρίγα. Το πρώτο πράγμα που με ενδιάφερε ήταν να βρω ένα κατάλυμα να αποθέσω το σακίδιο μου και έπειτα να γεμίσω το νηστικό ταξιδιωτικό στομάχι μου.


Πέντε λεπτά από την άφιξη μου στην πόλη βρέθηκα μπροστά στο hostel με το ευφάνταστο  όνομα Naughty Squirrel . Δίχως δεύτερη σκέψη εισέρχομαι εντός ταυτόχρονα με έναν νεαρό Αυστραλό. Η υποδοχή από τις κοπέλες του προσωπικού ήταν πολύ φιλική και ζεστή. Με το καλωσόρισμα μας κέρασαν από ένα σφηνάκι του εθνικού ποτού της Λετονίας το Black Balsam. Ναι λοιπόν, αυτό το αρωματικό ποτό είναι όσο βαρύ ακούγεται. Ο Αυστραλός δίχως ίχνος ευγένειας το παρομοίασε με υγρό μπαταρίας και γω σαν πιο ευγενής (ως Έλλην)  προσποιήθηκα πως μου άρεσε (θυμίζω ότι το στομάχι ήταν άδειο από χθες).
Έπειτα από καούρες και αναθυμιάσεις βολέψαμε τα πράγματα μας με σκοπό να περιηγηθούμε στην πόλη. Το πρώτο που ρώτησα στην ρεσεψιόν ήταν .

Που θα βρω αυθεντικό λετονικό φαγητό?
Από τις ευγενέστατες κοπέλες είχα δυο επιλογές το Lido και το Ala . Αφού τις ευχαρίστησα θεονήστικος ξεχύθηκα για το πρώτο. Μετά από δέκα λεπτά το βρήκα. Φάνηκε καλό, αλλά ήταν στυλ catering . Έπαιρνες το δίσκο σου σαν οπλίτης και στηνόσουν σε μια ουρά και με λίγα λόγια… άντε να βγάλεις άκρη. Έφυγα περίλυπος.

Έπειτα από μισή ώρα στα όρια της λιποθυμίας βρήκα το Folkkclubs Ala Pagrabs. Από έξω τίποτε το σπουδαίο, μια μικρή είσοδος που οδηγούσε σε μια υπόγα.


Που με έστειλαν αναρωτήθηκα!

 Προχωρώντας σε τούτο το λαγούμι που έμοιαζε με καταφύγιο Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το εστιατόριο σιγά σιγά ξεπρόβαλε τις ομορφιές του. Εφόσον βολεύτηκα σε ένα βαρύ ξύλινο τραπέζι άρχισα να παρατηρώ τον χώρο. Ένιωθες πως συμμετείχες σε κάποια παγανιστική συνάθροιση μέσα σε ένα ομιχλώδες δάσος από κωνοφόρα. Ο ξύλινος διάκοσμος συνδυαζόταν υπέροχα με την πέτρα και ο χαμηλός φωτισμός με τις χαλαρές μουσικές έδιναν μια μυστηριώδη αύρα.


Το προσωπικό ήταν ντυμένο με συγκεκριμένη ενδυμασία του καταστήματος. Σε  μια τέτοια κοπέλα παρήγγειλα ακούγοντας  ζωντανά, παραδοσιακά τραγούδια της Λετονίας. Κακός δε θέλω να γίνω αλλά το σέρβις ήταν χαρακτηριστικά αργό δεδομένου ότι δεν ήταν ώρα αιχμής, δέκα νοματαίοι ήμασταν! Ίσως να μου φάνηκε, διότι είχα να φάω 22 ώρες και κάθε δευτερόλεπτο μετρούσε.

Κάπου εκεί εμφανίστηκε η τοπική μπύρα και μετά από λίγο το πρώτο πιάτο από το πολύ ενδιαφέρον μενού. Συκωτάκια από κοτόπουλο, μαζί με σοταρισμένα λαχανικά (κυρίως πολύχρωμες πιπεριές και κολοκύθια) , καλυμμένα στοργικά από ψημένο κατσικίσιο τυρί με μυρωδικά. Πολύ δυνατό πιάτο!


Ομολογώ πως με το πρώτο πιάτο ένας φυσιολογικός ενήλικας χορταίνει. Η ακόρεστη όρεξη μου με οδήγησε στο δεύτερο αριστούργημα και κυρίως πιάτο. Τα κεφτεδάκια της γιαγιάς που έλεγε και ο κατάλογος.  Ήταν πανέμορφο και γευστικό όπως και το πρώτο. Είχα λοιπόν μπροστά μου δυο μεγάλους κεφτέδες καθισμένους σε ξινολάχανο και ψητές πατάτες, περιτριγυρισμένους από μια σως γιαουρτιού από παντζάρι.


Ήταν όλα γευστικότατα. Γνώμη μου είναι να μην συγκρίνω (όσο αυτό γίνεται) τα φαγητά που γεύομαι έξω με τα αντίστοιχα δικά μας. Πάντα κάτι θα λείπει ή θα βάζαμε εμείς ή η δική μας γιαγιά τα κάνει πιο καλά κτλ. Κάθε κουζίνα έχει τη δική της κουλτούρα και κάθε περιοχή μαγειρεύει με άλλα συστατικά. Αν το κατανοήσουμε αυτό  θα ευχαριστιόμαστε το φαγητό όπου και αν βρεθούμε .

 Για την ιστορία το μενού των δυο πιάτων με μια μπύρα μισόλιτρη κόστισε 12 ευρώ. Πιστεύω αρκετά καλή και δίκαιη τιμή για ένα κατάστημα που βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο της πόλης και για να το βρει κανείς χρειάζεται οπωσδήποτε τη βοήθεια κάποιου ντόπιου. Καλή χώνεψη.


Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

ΜΙΑ ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ ΣΤΟ ΔΟΥΝΑΒΗ.

VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/

Για την πανέμορφη Βουδαπέστη έχουν γραφτεί χιλιάδες βιβλία και θα συνεχίσουν να γράφονται γιατί πραγματικά το αξίζει. Είναι δίχως αμφιβολία μια από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου. Ένα από τα εκατοντάδες πράγματα που αξίζει να κάνει ο επισκέπτης ερχόμενος στην πρωτεύουσα της Ουγγαρίας, είναι μια κρουαζιέρα στο Δούναβη.


Ο δεύτερος μεγαλύτερος ποταμός της Ευρώπης μετά τον Βόλγα, ξεκινά το ταξίδι του στους πρόποδες των Άλπεων και μετά από ένα ταξίδι 2.860χλμ. εκβάλει στη Μαύρη Θάλασσα.

Ένα από τα ομορφότερα κομμάτια αυτού του ταξιδίου είναι στη Βουδαπέστη. Για χρόνια ο ποταμός εξυπηρετούσε εμπορικά τις πόλεις που χτίσθηκαν στις όχθες του και ήταν απροσπέλαστος από τις επιδρομές των Οθωμανών. Η Ούγγροι εκμεταλλεύτηκαν το Δούναβη και έκτισαν στις δυο πλευρές του τη Βούδα και την πιο σύγχρονη Πέστη.


Την πόλη πρέπει οπωσδήποτε να την περπατήσεις όσο αντέχουν τα πόδια σου. Εφόσον οι αντοχές σου σε προδώσουν, μια καλή λύση και παράλληλα εποικοδομητική, για μια ανάπαυλα από τον περίπατο είναι η κρουαζιέρα στο Δούναβη. Τα πλοιάρια είναι αγκυροβολημένα στη πλευρά της Πέστης και περιμένουν να ξεναγήσουν τους επισκέπτες. Το εισιτήριο κυμαίνεται περίπου στα 15 ευρώ και η βόλτα με θέα την πόλη διαρκεί περίπου δυο ώρες. Υπάρχουν αρκετές εταιρείες που οργανώνουν κρουαζιέρες η καθεμία με διαφορετικό πρόγραμμα ξενάγησης και άλλο τιμοκατάλογο. Συνήθως προσφέρουν και κάποιο ρόφημα. Τα δρομολόγια ξεκινούν με κατεύθυνση τη δύση και εφόσον περάσουν από την εκπληκτική γέφυρα με τις Αλυσίδες κατευθύνονται προς το πανέμορφο  νησί της Μαργαρίτας διαγράφοντας ανατολική πορεία μέχρι την αφετηρία.


Για κάθε θέση έχουν μεριμνήσει να υπάρχουν ακουστικά για ξενάγηση. Υπάρχουν ηχογραφημένες ξεναγήσεις σε 30 γλώσσες συμπεριλαμβανομένων των ελληνικών. Η θέα είναι μαγική από όποια πλευρά και αν κοιτάξει κανείς. Εκ δεξιών κορυφαίο αρχιτεκτονικό αριστούργημα το κοινοβούλιο και εξ αριστερών ο πύργος των ψαράδων που στέκει αγέρωχος ατενίζοντας την Πέστη. Οι ιστορίες για πρίγκιπες, βασιλείς καλλιτέχνες και πολλά άλλα δεν σταματούν να ακούγονται από τα ακουστικά μας καθόλη τη διάρκεια του ταξιδίου. Ολόκληρη η πόλη είναι ένα πραγματικό στολίδι και η θέα από το μεγαλοπρεπές ποτάμι δίνει μια άλλη ενδιαφέρουσα οπτική γωνία.


Είναι σίγουρα μια καλή εμπειρία και αξίζει πραγματικά να αφιερώσουμε λίγο χρόνο για μια κρουαζιέρα στο Δούναβη. Απολαμβάνεις τη θέα πίνοντας το ρόφημα σου ξεκούραστος και παράλληλα μαθαίνεις πολλά ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία της υπεροχής αυτής πόλης.


Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

TAMARINDO,ENA ΔΙΑΣΗΜΟ ΘΕΡΕΤΡΟ ΤΗΣ COSTA RICA.

VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/


Το Tamarindo είναι ένα ήσυχο τουριστικό θέρετρο στα δυτικά παράλια της Κόστα Ρίκα. Βρέχεται από τα άγρια νερά του Ειρηνικού ωκεανού και περιτριγυρίζεται από τροπική βλάστηση.


Είναι από τα πιο ανεπτυγμένα μέρη της χώρας από πλευράς τουριστικών υποδομών. Η ευρύτερη περιοχή είναι επίσης πόλος έλξης πολλών surfers που απολαμβάνουν τα κύματα του ωκεανού. Η συντριπτική πλειοψηφία των τουριστών είναι αμερικανοί πολίτες και αυτός είναι ο βασικός λόγος που το μέρος είναι σχετικά ακριβό για τα δεδομένα της χώρας. Οι ντόπιοι εντέχνως εκμεταλλεύονται την οικονομική ευμάρεια των ευκατάστατων τουριστών και αυτό έχει αντίκτυπο σε όλη την τοπική οικονομία.


Το Tamarindo βρίθει από τουριστικά καταλύματα για όλα τα βαλάντια. Μεγάλες ξενοδοχειακές  μονάδες έχουν δημιουργηθεί στην περιοχή  για να ικανοποιήσουν και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη . Από την άλλη υπάρχουν  ενοικιαζόμενα δωμάτια και hostels σε πιο προσιτές τιμές. Κάπου εκεί στο κέντρο βρήκα τον Omar με το συμπαθητικό hostel του.

Aπό πλευράς φαγητού ο επισκέπτης θα βρει εστιατόρια με κουζίνες από όλο το κόσμο. Πλειοψηφία αυτών είναι οι πιτσαρίες ιταλικής κουζίνας με κεντροαμερικάνικες παραλλαγές. Με κορυφαία το La Pachanga που βρίσκεται εκτός του κέντρου της περιοχής περπατώντας ελάχιστα σε κάποιο σκοτεινό δρομάκι.  


Γνώμη μου είναι να αποφεύγει κανείς τα εστιατόρια μπροστά στη θάλασσα στο κέντρο της κωμόπολης. Είναι κατά πολύ ακριβότερα και λιγότερο ποιοτικά. Κάπως έτσι την πάτησα σαν τουρίστας στο Portofino Beach το οποίο πέρα από την όμορφη τοποθεσία του ήταν πανάκριβο και ανεπαρκές. Εκεί ένιωσα την ανάγκη να  παραγγείλω ένα πιάτο με  γίγας γαρίδες γνωρίζοντας βεβαίως ότι θα βάλω αρκετά βαθιά το χέρι στην τσέπη μου. Μιας και ήταν οι τελευταίες ημέρες του ταξιδιού και ήμουν εντός budget σκέφτηκα ότι αξίζω ένα καλό γεύμα πλάι στο κύμα. Έπειτα από μισή ώρα, ήρθε η παραγγελία που τόσο λαχταρούσα και αντικρίζω ένα πιάτο με  τέσσερις γαρίδες γάμπαρη για...δόλωμα. Ένιωσα για τα καλά την κοροϊδία μέσα στα μούτρα μου αλλά σκέφτηκα δε βαριέσαι Pura Vida που λένε και οι Ticos*. (*Αγνή ζωή που λένε και οι Κοσταρικάνοι).


H πρόσβαση στη περιοχή γίνεται με λεωφορείο από τη πόλη Liberia που βρίσκεται σε κομβικό σημείο στα βόρεια της χώρας. Το δρομολόγιο διαρκεί αρκετή ώρα παρά το γεγονός ότι η απόσταση δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Έχει αρκετές παρακάμψεις και επισκέπτεται και άλλα σημεία αρκετά χιλιόμετρα εκτός κεντρικής οδού.  Εκεί επίσης βρίσκεται και το δεύτερο μεγαλύτερο αεροδρόμιο της Κόστα Ρίκα που βοήθησε πραγματικά στην ανάπτυξη της περιοχής.

Αξιοσημείωτο είναι ότι στην περιοχή έχουν εγκατασταθεί πολλοί ευρωπαίοι που δραστηριοποιούνται στον τουριστικό τομέα. Έχουν βρει απ'ότι φαίνεται τον επίγειο παράδεισο τους. Εκεί γνώρισα δυο Γάλλους που μετανάστευσαν στη χώρα και έφτιαξαν ένα hostel ξυλόσπιτο που αντί για κρεβάτια έχει αιώρες, είχαν και τη προσωπική τους  λιμνούλα με όμορφα ερπετά. Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω από το Tamarindo έχουν εγκατασταθεί δυο αδέλφια από την Ελλάδα και έχουν δημιουργήσει μια πολυτελή ξενοδοχειακή μονάδα.


Κατά τη διαμονή μου στην κεντρική Αμερική τα μοναδικά ελληνικά που άκουσα προς έκπληξη μου ήταν σε ένα κατάστημα τουριστικών ειδών στο κέντρο της κωμόπολης. Ήταν λοιπόν από μια Αργεντίνα "πολίτη του κόσμου" που όπως μου είπε σε άπταιστα ελληνικά, έζησε τα καλύτερα χρόνια της ζωής της στην Ελλάδα. Εκθειάζοντας επίσης τις παραλίες μας και τις διατροφικές μας συνήθειες, μειώνοντας παράλληλα τα αντίστοιχα της Κόστα Ρίκα (μπορώ να πω ότι συμφώνησα μαζί της) . Ένα πρόβλημα με τη visa την περίοδο των ολυμπιακών αγώνων του 2004 την ανάγκασε να φύγει και από τότε δεν είχε την ευκαιρία να επιστρέψει, μου είπε εμφανώς συγκινημένη.


Για να αποχαιρετήσει κάνεις το Tamarindo έχει την επιλογή να μεταβεί ξανά στη Liberia και από εκεί μπορεί να πάει οπουδήποτε ή να πάρει ένα από τα δυο λεωφορεία της ημέρας που οδηγούν στην πρωτεύουσα Σαν Χοσέ και στο διεθνές αεροδρόμιο.

Όπως είναι φανερό δεν ξεχειλίζω από ενθουσιασμό. Είναι ένα αρκετά όμορφο μέρος, με ακριβό κόστος ζωής και με μέτριες παραλίες. Φυσικά δε θέλω να το αδικήσω αλλά δεν υπάρχει και λόγος να γράψω ότι είναι κάποια εξαιρετική τοποθεσία που οφείλει κάποιος να επισκεφτεί. Θεωρώ πως η Κόστα Ρίκα είναι πιο όμορφη και πιο οικονομική στις  ανατολικές ακτές της Καραϊβικής.

 Pura Vida

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2015

VERACRUZ, ΕΝΑ ΠΡΟΑΣΤΙΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΜΑ.

VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/


Είχε ξημερώσει για τα καλά στην πόλη του Πάναμα. Ο υδράργυρος μήνα Ιανουάριο είχε σκαρφαλώσει στους 30 βαθμούς Κελσίου και η ζέστη εντός αστικού κέντρου ήταν αφόρητη. Καθώς ήταν η τελευταία μέρα της διαμονής μου στην πόλη και η πρώτη της εξερεύνησης μου στην υπόλοιπη Κεντρική Αμερική, είχα προγραμματίσει να μεταβώ στα δυτικά της χώρας να απολαύσω τα εξωτικά νησιά Bocas del Toro. Το μόνο πρόβλημα που υπήρχε και είναι σύνηθες στους backpackers, είναι ότι το check out από το δωμάτιο έπρεπε να γίνει μέχρι τις 11:00 και το λεωφορείο που θα έπαιρνα για το λιμανάκι του Αλμιράντε ξεκινούσε στις 22:00 το βράδυ.


Οπότε απομένουν τουλάχιστον δέκα υπέροχες ώρες. Η περιπλάνηση μου γύρω από την πρωτεύουσα της χώρας είχε ουσιαστικά τελειώσει. Είχα δει τα σημαντικότερα αξιοθέατα πέριξ της πόλης του Παναμά, όπως τη περιβόητη διώρυγα, το Casco Viejo (την παλιά πόλη) και γενικά όλες τις γωνιές της μεγαλούπολης (όμορφες και μη). Τι να κάνω αυτό το πολύτιμο δεκάωρο?

Όπως συχνά ακούγεται μια θεϊκή φωνή μέσα μου, έτσι έγινε και τότε.

Κώστα, δεν ψάχνεις να βρεις καμιά παραλία κοντά στην πόλη να κάνεις καμιά βουτιά γιατί με τόση ζέστη άδικα θα ιδρώνεις σε ένα μέρος που το έχεις ήδη οργώσει?

Έχεις δίκιο, απαντώ στα ισπανικά και ψάχνω αμέσως στο χάρτη να βρω κάποιο παραθαλάσσιο προάστιο. Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να απομακρυνθώ πολύ από το σταθμό λεωφορείων, νιώθοντας ασφαλέστερος να είμαι σε ακτίνα μισής ώρας το μέγιστο. Η πιο σοφή λύση από ότι φαινόταν ήταν ο κωμόπολη Veracruz δυτικά της διώρυγας στα παράλια του Ειρηνικού. Φανταστείτε μια περιοχή εκτός πόλης, σαν την Περαία ( οι φίλοι από Θεσσαλονίκη με καταλαβαίνουν). Φυσικά συγκρίσεις δεν μπορούν να γίνουν, αλλά ας το υποθέσουμε γεωγραφικά.


Η πρόσβαση για εκεί είναι πολύ εύκολη. Εγώ προτίμησα να πάρω το πρώτο μου chicken bus με πολύ χαμηλό κόστος και σχετικά αξιόπιστο. Ξεκίνησα λοιπόν το εικοσάλεπτο ταξίδι μαζί με Παναμέζους και μερικά πουλερικά, περάσαμε τη γέφυρα πάνω από τη διώρυγα, βλέποντας τις ουρές που σχηματίζουν τα πλοία και έπειτα Bienvenido a Veracruz.


Φτάνοντας εκεί τίποτα δε θυμίζει κάτι το τουριστικό. Φιλήσυχοι ντόπιοι απολάμβαναν την καθημερινότητα τους και ένας ταξιδιώτης από την Ελλάδα έψαχνε τρόπους να περάσει τη μέρα του όσο γίνεται πιο εποικοδομητικά. Αρχικά κατευθύνθηκα προς την παραλία  για να πάρω το βάπτισμα του πυρός για το παρθενικό μου μπάνιο σε νερά του Ειρηνικού. Η γύρω περιοχή θύμιζε τουριστικό θέρετρο σε περίοδο χαμηλής επισκεψιμότητας. Τα λιγοστά εν λειτουργία μαγαζιά ήταν σχεδόν άδεια. Η παραλία ήταν σχετικά παρατημένη και ολίγον βρώμικη. Έκατσα λοιπόν για ένα καφεδάκι σε ένα εστιατόριο-ταβέρνα-καφετέρια-σνακ μπαρ περασμένων δεκαετιών, παρήγγειλα το καφεδάκι και έκανα εν τέλει την πρώτη μου βουτιά στον Pacific Ocean . Αν θέλει κανείς να ζητήσει αναψυκτικό ίσως μπερδευτεί λίγο γιατί όλα τα ανθρακούχα λέγονται soda.


Καθώς η ώρα περνούσε ομαλά ατενίζοντας τον ωκεανό και τα τεράστια πλοία που περιμένουν καρτερικά να διασχίσουν τη διώρυγα, η πείνα μου χτύπησε την πόρτα. Η περιοχή φημίζεται για τα θαλασσινά της, οπότε δεν έχασα την ευκαιρία να εντοπίσω ένα μαγαζί που από ότι φάνηκε το προτιμούσαν οι ντόπιοι. 
Ως έλληνες γνωρίζουμε κάτι από θαλασσινά (άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο) και έμεινα αρκετά ικανοποιημένος από το γεύμα μου. Καλές γεύσεις και καλή αναλογία ποιότητας- τιμής. Φυσικά όλα αυτά συνοδεία κοκτέιλ ή τοπικού ζύθου.


Ο Παναμάς έχει τρεις γνωστές μάρκες μπύρας που τις βρίσκεις παντού και είναι πραγματικά αξιόλογες. Η Panama, η Atlas και δημοφιλέστερη η Balboa . Μετά την τροφή ακολούθησαν βόλτες κοντά στην ακτή, με θέα τη θάλασσα από τη μία και από την άλλη ένα κατάφυτο βουνό που δυστυχώς εκείνη τη μέρα είχε ξεσπάσει μια πυρκαγιά σε ένα σημείο.


Ευτυχώς η φωτιά τέθηκε υπό έλεγχο και όταν πλέον σουρούπωσε επέστεψα με την αλμύρα στο δέρμα στο σταθμό λεωφορείων περιμένοντας το δρομολόγιο των 22:00, για ένα οκτάωρο ταξίδι μέχρι το Αλμιράντε.


Το συμπέρασμα μου από τη περιοχή της Veracruz είναι ότι δεν πρόκειται για κάποιο σπουδαίο μέρος από πλευράς ομορφιάς, αλλά είναι μια καλή λύση για μια μικρή εξόρμηση κοντά στην πρωτεύουσα. Δεδομένου ότι έχει δει κανείς τις ομορφιές της πόλης και φυσικά τη διώρυγα. Αν είχα περισσότερο χρόνο ίσως προλάβαινα να επισκεφτώ τη λίμνη Γκατούν. 

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

ΓΙΑ ΒΡΑΖΙΛΙΑΝΙΚΑ ΨΗΤΑ ΣΤΟ ΑΜΒΟΥΡΓΟ.

VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/


Θέλεις να απολαύσεις ένα αυθεντικό βραζιλιάνικο γεύμα αλλά δεν έχεις τη δυνατότητα να μεταβείς στη νότια Αμερική? Ακόμα καλύτερα, θέλεις να γευτείς αυθεντικό βραζιλιάνικο μπάρμπεκιου , χωρίς να κουνήσεις ούτε το μικρό σου δαχτυλάκι? Σου έχω τη λύση... Panthera Rodizio στο Αμβούργο    (Εντάξει, μέχρι τη Γερμανία χρειάζεται να πας!!!).


 Αναφέρομαι σε ένα πολύ καλά προσεγμένο χώρο τοποθετημένο στην περιοχή του λιμανιού της πόλης. Οι βραζιλιάνοι ιδιοκτήτες και οι λοιποί Λατίνοι εργαζόμενοι έχουν κάνει μια όμορφη προσπάθεια να παρουσιάσουν την παραδοσιακή κουζίνα τους στο ευρωπαϊκό κοινό.

Η λατινική Αμερική από άκρη σε άκρη της φημίζεται για τα ψητά της. Το ψήσιμο στη φωτιά, είναι πολύ διαδεδομένη τεχνική. Από τις στέπες τις Παταγονίας και τα υψίπεδα της Χιλής μέχρι τα τροπικά της Βραζιλίας.  Τεράστια κομμάτια κρέατος (κυρίως βοδινού), ψήνονται είτε σε υπερμεγέθης σχάρες είτε αντικριστά στη φλόγα.
Μπορεί να μην έκανα υπερατλαντικό ταξίδι για να τα γευτώ επί τόπου, αλλά κατόπιν παρότρυνσης ενός συγγενή που ζει στη Γερμάνια, τα δοκίμασα στο Panthera Rodizio.


Είναι προτιμότερο να κάνει κανείς κράτηση για να είναι σίγουρος ότι θα έχει το τραπέζι του. Από τη στιγμή που τακτοποιείσαι στη θέση σου, παίρνεις το πιάτο σου και περνάς από τον τεράστιο μπουφέ. Εκεί έχει κανείς τη δυνατότητα να διαλέξει ποικιλία σαλατικών και ορεκτικών, όπως επίσης φρούτων και τροπικών χυμών και όλα αυτά απεριόριστα.

Εφόσον έχεις διαλέξει εξ’ αρχής το απεριόριστο μενού ξεκινά το καλύτερο. Ολόκληρα κομμάτια καλοψημένου κρέατος παρελαύνουν από τραπέζι σε τραπέζι. Νοιώθεις ότι γίνεται κάποια οντισιόν και πρέπει να γευτείς από το καθένα και να το βαθμολογήσεις. Άριστα  καταρτισμένοι σερβιτόροι, περιφέρονται στο κατάστημα και απευθύνονται με την σούβλα ανά χείρας σε κάθε πελάτη ξεχωριστά. Ο διάλογος είναι απλός ειδικά όταν πρόκειται για δυο φαγανούς έλληνες.

Θέλετε?

Θέλουμε.

Και κάπως έτσι επιδέξια κόβει σε υπέροχα κομμάτια το ψητό προσγειώνοντας το στο καρτερικό σου πιάτο ενώ παράλληλα το βλέμμα σου λάμπει από χαρά και η γλώσσα σου πασχίζει να μη βγει από το στόμα. Τα είδη του κρέατος καλύπτουν όλα τα γούστα και είναι προσαρμοσμένα στο ευρωπαϊκό  κοινό. Μοσχαρίσιο , χοιρινό και πουλερικά εναλλάσσονται κάθε τόσο, με τον προαναφερθέντα διάλογο να συνεχίζεται επί ώρες.


Είχαμε τη τύχη να μας συμπαθήσει ο πορτογάλος σουβλοφόρος σερβιτόρος με το γιαταγάνι στο χέρι και ξεκινούσε πάντοτε τη διαδρομή του από το τραπέζι μας. Παντού είναι χρήσιμες οι δημόσιες σχέσεις.


Εφόσον  τα δοκιμάσαμε όλα, ξεκουμπώσαμε ένα-δυο κουμπιά από το παντελόνι, σκουπίσαμε λίγο τον ιδρώτα και αποχωρήσαμε με 4-5 κιλά επιπλέον έκαστος. Το απεριόριστο μενού κόστισε 28 ευρώ ανά άτομο συμπεριλαμβανομένου του μπουφέ. Για τα αλκοολούχα ποτά υπήρχε έξτρα χρέωση. Ίσως θεωρηθεί τσιμπημένη τιμή αλλά άξιζε τον κόπο και τα χρήματα. Επιπλέον, τέτοια λουκούλλεια γεύματα δεν τα κάνεις κάθε μέρα οπότε αποτελεί μια ξεχωριστή εμπειρία από μόνο του.  Καλή χώνεψη. 

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

FREE MAP MADE BY LOCALS. ΜΙΑ ΕΞΥΠΝΗ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΣΟΥ.


VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/

Ένας καλός και έξυπνος τρόπος να βοηθήσει κανείς τουριστικά την πόλη του, είναι να δημιουργήσει ένα χάρτη με τα ομορφότερα σημεία αυτής και να τα παρουσιάσει γραπτώς στους επισκέπτες.


Έτσι σκέφτηκε μια ομάδα βόρειο- Ευρωπαίων ταξιδιωτών και δημιούργησαν το www.likealocalguide.com. H ιδέα ξεκίνησε όταν ένας εκ των ιδρυτών αντιλήφθηκε ότι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί σου προσφέρουν μια γενική εικόνα της πόλης με τα σημαντικότερα μνημεία και πολλές φορές τίποτε παραπάνω.  
Λείπει το συναίσθημα!!!

Ο σπόρος της ιδέας μπήκε στο μυαλό τους και δημιούργησαν μια σειρά από χάρτες πολλών ευρωπαϊκών πόλεων, γραμμένους από τους ντόπιους. Οι χάρτες βρίσκονται σε όλα σχεδόν τα καταλύματα των πόλεων αυτών και διανέμονται δωρεάν (Free map made by locals).

Προσωπικά συνάντησα αυτούς τους χάρτες στα κράτη της Βαλτικής και ομολογώ ότι φανήκαν ιδιαιτέρως χρήσιμοι, μιας και ήθελα να ζήσω (όσο αυτό είναι δυνατό) σαν ντόπιος. Οι χάρτες αυτοί πέρα από το προφανές που είναι  να εμφανίζουν τους δρόμους και τις πλατείες της πόλης, εμπεριέχουν και πολλά κρυμμένα μυστικά των ντόπιων.


Ότι χρειάζεται ένας επισκέπτης κατά την περιήγηση του, φιλοξενείται εντός του εντύπου. Από εστιατόρια με τοπική κουζίνα μέχρι νυχτερινά μαγαζιά και από μέσα μαζικής μεταφοράς μέχρι καλλιτεχνικά δρώμενα. Είναι πολύ εύχρηστοι και λειτουργικοί καθώς μιλούν σε απλή και κατανοητή γλώσσα. Στόχος τους είναι να προβάλουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την πόλη τους και να γνωρίσει ο επισκέπτης μέρη που μόνο με τη βοήθεια των τοπικών θα μπορέσει.

Οι πόλεις που για την ώρα έχουν το δικό τους Free map made by locals είναι το Άμστερνταμ, η Βαρκελώνη, το Βερολίνο, οι Βρυξέλλες, το Εδιμβούργο, η Βουδαπέστη, το Ελσίνκι, η Κρακοβία, η Μόσχα, η Πράγα, το Ρέυκιαβικ, η Ρίγα, η Στοκχόλμη, η Αγιά Πετρούπολη, το Ταλίν, το Τορίνο, η Βιέννη, το Βίλνιους και η Βαρσοβία. Όπως είναι φανερό λείπουν οι πανέμορφες πόλεις της χώρας μας και είναι μια καλή ευκαιρία για όποιον έχει τη θέληση και το μεράκι να συμμετέχει σε αυτό το δημιουργικό κομμάτι της τουριστικής προβολής της ιδιαίτερης πατρίδας του. ΙΔΕΑ!!!


Στις πόλεις που περιφερόμουν με το χάρτη ανά χείρας συναντούσα και άλλους ‘συνάδελφους’ ταξιδιώτες με το ίδιο έντυπο ορθάνοικτο.  Αν το βρείτε αρπάξτε το. Υπάρχει και σε ηλεκτρονική μορφή αν  σκανάρει κανείς τον κωδικό που είναι πάνω στο χάρτη και  οδηγεί στην εφαρμογή (ψιλά γράμματα για μένα που είμαι μαλωμένος με την τεχνολογία).

Οι δημιουργοί των χαρτών έχουν σκεφτεί επίσης ότι θα ήταν έξυπνο να προσεγγίσεις τους ντόπιους χρησιμοποιώντας τη γλώσσα τους. Talk like a local. Για αυτό το λόγο συμπεριέλαβαν μερικές λέξεις και φράσεις της κάθε χώρας εντός του εντύπου.
 Επομένως συνιστώ αν βρεθεί μπροστά σας τούτο το έντυπο να το πάρετε.



Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2015

ΣΤΟ ΙΕΡΟ BO TREE ΤΗΣ ΚΕΥΛΑΝΗΣ.


VISIT OUR NEW BLOG http://www.runvel.gr/


Η Σρι Λάνκα βρίθει από θρησκευτικά μνημεία και ιερούς τόπους προσκυνήματος. Έχει τέσσερις επίσημες θρησκείες (βουδισμός, ινδουισμός, μουσουλμανισμός, χριστιανισμός) με επικρατέστερη το Βουδισμό.


Ένας σημαντικός τόπος προσκυνήματος για τους απανταχού βουδιστές είναι  το Bo Tree στην ιστορική Anuradhapura της κεντρικής Κεϋλάνης. Πρόκειται για ένα υπεραιωνόβιο δέντρο  που σύμφωνα με τη  βουδιστική παράδοση ο Βούδας πέρασε μια ολόκληρη εβδομάδα μπροστά του κατά τη διάρκεια του Διαφωτισμού του. Έπειτα από αρκετά χρόνια στο σημείο αυτό ανεγέρθηκε ένας ναός προς τιμή του. Ο θρύλος αναφέρει ότι το συγκεκριμένο δέντρο  φυτεύτηκε το 288 π.Χ και είναι το γηραιότερο καταγεγραμμένο δείγμα της κατηγορίας του.
Υπάρχουν πολλοί μύθοι και ιστορίες γύρω από το συγκεκριμένο μέρος. Βασιλιάδες, ιερείς, πριγκίπισσες του παρελθόντος και μυθικά πλάσματα αναφέρονται στη γραπτή και προφορική παράδοση του τόπου. 
Κατά την μακραίωνη ιστορία του το συγκεκριμένο δέντρο κινδύνευσε πολλές φορές να καταστραφεί και πάντοτε επιβίωνε.



Τούτο το προσκύνημα βρίσκεται σε κεντρικό σημείο στην ιερή πόλη της Anuradhapura. H πρόσβαση γίνεται με Tuk Tuk μέχρι την εξωτερική πύλη. Το αντίτιμο για την είσοδο στον προαύλιο χώρο του ναού πέριξ του ιερού δέντρου είναι πολύ χαμηλό. Έπειτα ο επισκέπτης έχει την ιερή υποχρέωση να αφαιρέσει τα υποδήματα του και να θαυμάσει τον ιερό τόπο, όπως έκανε και ο ίδιος ο Βούδας πριν από εκατοντάδες χρόνια.

 Η γύρω περιοχή είναι γεμάτη από προσκυνητές, δυτικούς επισκέπτες και μοναχούς. Όμως οι αδιαμφισβήτητοι star της περιοχής είναι οι μαϊμούδες. Ο χώρος γύρω από το δέντρο, ακόμα και πάνω σε αυτό κατακλύζεται από θρασύτητα και σχετικά εξοικειωμένα με τους ανθρώπους θηλαστικά. Μάλιστα  παίρνουν και πόζες για φωτογραφία, αλλά στο πίσω μέρος του εγκεφάλου τους βρίσκεται πάντοτε η κλοπή!